« Ik neem wel een toetje mee, » zei ik. « Ik weet dat niemand trek heeft. Maar mijn moeder zei altijd dat ik iets zoets moest eten als ik overstuur was. Dat helpt om de zenuwen onder controle te houden. Dus, chocoladetaart en ijs? »
Een chocoladetaart op een toonbank | Bron: Midjourney
“Mam,” zuchtte Ryan terwijl hij naar mij keek.
Mijn zoon keek me een moment aan en knikte toen langzaam.
“Oké, dit is het dessert.”
Ik sneed de taart aan en stelde me voor dat ik mijn frustratie eruit kon gooien. Daarna verdeelde ik het ijs in kommen.
Toen ik terugkwam, zaten de kinderen nog steeds op dezelfde plek.
Ik zat tegenover hen op de stoel en keek alleen maar toe.
De nacht was lang geweest. Te lang. En nu zaten we eindelijk gewoon te slapen. De woede was weggebrand, en liet alleen uitputting en de smeulende resten van wat was geweest achter.
Ryan haalde snel adem en verbrak daarmee de stilte.
« Ik neem aan dat je je afvraagt waarom ik je nooit een foto van hem heb laten zien. »
Een radeloze jongeman houdt zijn hoofd vast | Bron: Midjourney
Sophie antwoordde niet meteen. Ze hield haar ogen op de grond gericht en wachtte.
Ryan lachte droogjes en schudde zijn hoofd.
« Ik heb nooit een hechte band met hem gehad, » gaf hij toe. « Niet echt. Hij was er natuurlijk wel. Maar hij was altijd aan het werk, hij was altijd op reis, hij was altijd… ergens anders. Ik verwachtte al lang niet meer iets van hem. »
Hij hield even op en pakte een stuk taart.
« Ik denk dat het daarom nooit bij me is opgekomen om je een foto te laten zien. Hij was gewoon… een naam, geen aanwezigheid. »
