« Ga van mijn stoel af. Nu. » Karen Whitmores gemanicuurde nagels boorden zich in Marcus Washingtons schouder terwijl ze hem omhoog trok. Zijn koffie morste over de Wall Street Journal. Hete vloeistof spatte op zijn spijkerbroek. Ze duwde hem het gangpad in en liet zich op stoel 1A vallen alsof ze terrein veroverde.
« Dat is beter. » Karen streek haar Chanel-rok glad en nam plaats in zijn armleuning.
“Sommige mensen vergeten waar ze thuishoren.”
Marcus stond licht gebogen onder het krappe plafond van de cabine. Zijn simpele hoodie en versleten spijkerbroek schreeuwden « coach » naar iedereen die hem te snel aankeek. Ondertussen schitterde haar diamanten armband onder het zachte, zorgvuldig uitgekozen licht van de eerste klas, terwijl ze comfortabel heen en weer schoof in de leren stoel die nog steeds zijn warmte vasthield.
Telefoons begonnen in opkomst te komen.
Een tiener begon met livestreamen op TikTok.
Tweehonderd passagiers waren getuigen van de diefstal die zich voor hun ogen afspeelde.
Marcus klemde zijn boardingpass steviger vast. De cijfers « 1A » waren vaag, de inkt was uitgeveegd, maar nog steeds leesbaar.
Heb je ooit gezien dat er iets misging terwijl de hele menigte zwijgend toekeek?
Er zou gerechtigheid komen.
« De vluchtdeuren sluiten over tien minuten. Alle passagiers moeten zitten. »
Stewardess Sarah Mitchell rende naar de drukte toe, haar blonde paardenstaart wiebelde. Ze zag Karen comfortabel in 1A zitten en Marcus ongemakkelijk in het gangpad staan.
« Mevrouw, het spijt me zo voor deze verstoring, » zei Sarah met een stem die druipte van medeleven toen ze Karens schouder aanraakte. « Gaat het wel? »
Marcus stapte naar voren, zijn boardingpass uitgestoken. « Dit is mijn toegewezen stoel. 1A. »
