De kamer verstijfde. Ethans ouders verbleekten. De verpleegsters waren verbijsterd. En Max blafte opnieuw, alsof hij wilde bevestigen wat niemand wilde geloven.
Het duurde niet lang. Hoe meer het personeel aandrong, hoe duidelijker het werd: Dr. Harris was inderdaad dronken op zijn werk aangekomen. Hij sprak enigszins onduidelijk en zijn ogen stonden glazig. De aanwezigheid van alcohol was onmiskenbaar.
Hij werd ter plekke geschorst. Een paar uur later werd zijn rijbewijs ingetrokken. Een man die verantwoordelijk was voor het redden van levens, had het heiligste vertrouwen verraden.
Een nieuwe hoop
Ondertussen hield Ethan Max stevig vast, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden – niet van angst voor de operatie, maar van de waarheid die zojuist was onthuld. Zijn moeder knielde naast zijn bed en streek door zijn haar. Zijn vader stond achter hem, zijn kaken op elkaar geklemd van woede, maar zijn ogen vulden zich met opluchting.
De operatie werd uitgesteld, maar niet voor lang. Een nieuwe arts nam het over: Dr. Wilson, kalm en zorgzaam. Hij zat bij Ethan en legde elke stap in eenvoudige woorden uit, zodat de jongen zich veilig voelde.
