Een paar dagen later vond de operatie plaats. Het was een lange en moeilijke operatie, maar toen Dr. Wilson wegging, zei zijn vermoeide glimlach alles:
“Het was een succes.”
Het herstel van de Gouden Bontbeschermer
Ethan begon langzaam maar zeker. Ondanks alles week Max nooit van zijn zijde.
Het verhaal verspreidde zich snel door het ziekenhuis. Artsen, verpleegsters, patiënten en bezoekers fluisterden over de kleine jongen en zijn hond. Sommigen zeiden dat Max geluk had, anderen dat hij uitzonderlijk intelligent was. Maar degenen die erbij waren geweest, wisten de waarheid: het was geen geluk.
Max had aangevoeld wat niemand anders had durven zien. Zijn instinct had Ethans leven gered.
Vanaf dat moment was Max niet langer zomaar een huisdier. Hij werd beschouwd als iets groters: een beschermengel met een gouden vacht.
Want zonder hem zou het einde misschien te hartverscheurend zijn om je voor te stellen.
