Dokter Harris deinsde achteruit, zijn gezicht bleek.
“Haal dat dier bij me weg!” schreeuwde hij, terwijl er paniek in zijn stem klonk.
De verpleegsters haastten zich om Max in bedwang te houden. Ethans moeder snakte naar adem en hield haar zoon stevig vast, terwijl zijn vader verstijfde van schrik. Toch verliet Max’ blik de chirurg geen moment. Zijn gekreun was zacht en constant, een beschermend schild voor zijn fragiele zoon.
De Onbetwiste Waarheid
Toen fronste een dokter zijn wenkbrauwen, zijn neus trilde. Hij snoof opnieuw, dit keer harder, en zijn gezicht veranderde, plotseling geschrokken.
Hij wendde zich tot dokter Harris.
Die geur – scherp, scherp, volkomen misplaatst in een ziekenhuis. De onmiskenbare geur van alcohol.
« Mijn God… » fluisterde de anesthesist. « Bent u… onder invloed? »
De woorden vielen als een steen in stilstaand water.
