Een reünie die de kamer verlichtte
. Een uur later kwamen Ethans ouders terug met Max. De golden retriever stormde de kamer binnen, met gespitste oren en wild kwispelende staart. Zodra hij Ethan zag, sprong hij op bed en omhelsde zijn warme lichaam.
Voor het eerst in weken glimlachte Ethan. Een brede, vrolijke glimlach. Hij sloeg zijn slanke armen om Max’ nek en begroef zijn gezicht in de gouden vacht.
De artsen en verpleegsters, gewend aan talloze patiënten, draaiden zich om met tranen in hun ogen. Op dat moment was Ethan geen ziek kind dat wachtte op een operatie; hij was gewoon een kleine jongen, veilig en gelukkig in de armen van zijn beste vriend.
Toen Alles Veranderde
Maar Max verstijfde. Zijn lichaam verstijfde, zijn vacht stond overeind. Zijn blik was gericht op de verre hoek van de kamer. In een flits sprong hij uit bed, met ontblote tanden, grommend.
Dokter Harris, de chirurg die Ethan moest opereren, stond daar. Max blafte woedend, zijn stem echode tegen de steriele muren. Hij sprong naar voren en sloeg de lucht in met een lage, dreigende grom.
