“Mag… Max naar mij toe komen?”
De verpleegster die het dichtst bij hem stond knipperde met haar ogen, niet zeker of ze het goed had gehoord. « Wie is Max, lieverd? »
« Mijn hond. Ik mis hem zo erg. Alsjeblieft… » Ethans lippen trilden.
De verpleegster streek zachtjes over zijn dunne arm. « Huisdieren zijn hier niet toegestaan, lieverd. Je bent al erg zwak. Begrijp je dat? »
Ethan draaide zijn hoofd weg. Tranen glinsterden in zijn ooghoeken.
“Maar… het kan zijn dat ik hem nooit meer zie.”
Haar hart zonk in haar schoenen. Ze keek naar haar collega’s. Regels waren regels, maar de harde waarheid in zijn woorden en de angst in zijn zachte stem zetten haar aan het denken. Na een lange tijd fluisterde ze:
« Oké. Wacht even. »
Niemand maakte bezwaar. Soms was medeleven belangrijker dan procedure.
