De stille afdeling
Op de ziekenhuisafdeling was het zo stil dat je bijna elke tik van de klok op de muur kon horen.
De vijfjarige Ethan lag op het grote bed, zijn tengere lichaam begraven onder de frisse witte lakens. Zijn grote, donkere ogen zagen er moe uit, maar er straalde nog steeds een stille kracht uit. De artsen hadden al met zijn ouders gesproken. Op ernstige toon legden ze uit dat de operatie die voor die dag gepland stond Ethans laatste hoop was. Zonder operatie waren zijn kansen onzeker.
De verpleegsters bewogen zich voorzichtig rond het bed, maakten apparatuur klaar, controleerden zijn vitale functies en verstelden slangetjes. Alles verliep routinematig, totdat Ethans zwakke stem klonk.
Een verzoek dat iedereen tegenhield
