— Uit. Nu.
— Je overdrijft, — hij wuifde minachtend met zijn hand. — We verhuizen sowieso binnenkort.
Toen de deur achter hen dichtviel, liet ik me op een stoel vallen. Ze waren niet alleen mijn vloer aan het vegen. Ze hebben de oma uit haar eigen huis verbannen, terwijl ze nog leefde.
Die avond zat ik met de rekeningen: de verzorger, de medicijnen, de hoge kosten – die van mij en oma.
Het bedrag was een ramp. Ik opende de bankapplicatie. Ik moest alleen nog mijn volgende salaris ontvangen.
Ik probeerde met mijn vader te praten. Het was mijn laatste hoop.
— Pap, dit is niet eerlijk. Ik kan het niet alleen.
Hij zuchtte diep en keek niet van de krant af.
— Mijn dochter, begrijp je moeder. Hij wil het beste voor iedereen. Marcos is een erfgenaam, hij heeft een thuis nodig. Sofia is een meisje, ze heeft steun nodig. En jij bent sterk, je komt er wel doorheen.
Hij zei het met trots. Een trots die me meer pijn deed dan het egoïsme van mijn moeder. Ik was sterk benoemd en daardoor waren ze kalm gebleven.
Ik besefte dat praten zinloos was. Ze hadden een realiteit gecreëerd waarin alles ‘eerlijk’ was. En in die realiteit was het mijn beurt om de lastdier te zijn.
Het Eindpunt arriveerde woensdag. Ik zat een week lang in mijn persoonlijke hel. De bank belde over de betalingsachterstand. De conciërge waarschuwde dat de medicijnen bijna op waren. In mijn appartement was de elektrische installatie doorgebrand en was er geen licht. Ik werkte ‘s nachts en sliep vier uur.
Mijn moeder belde ‘s middags met een vrolijke stem naar de praktijk.
— Clara, ik heb geweldig nieuws. We hebben het geldprobleem voor je opgelost.
Ik was bevroren. Echt?
– We hebben oma een sociale huurwoning gevonden. Heel netjes, heb ik gehoord. En het mooiste: het is bijna gratis.
Ik hield mijn mond. Elk woord viel als een baksteen op me neer.
