— Merk je de besparing? — gromde ze. — Je hoeft niet meer te betalen aan de oppas, of het appartement… Zaterdag trekken we haar in. Je hoeft alleen je spullen op te halen.
Hij sprak alsof hij haar naar een spa stuurde.
— Heb je zonder mij besloten? — fluisterde ik.
— Natuurlijk. We hebben gezien hoeveel het je kost. We wilden je helpen, je bevrijden. Je hebt zelf bij je vader geklaagd. Kijk, je hebt de oplossing.
Het was geen oplossing. Het was een ballingschap. Ze losten het laatste probleem op: de grootmoeder zelf. Zodat Marcos vredig met pensioen kon gaan.
— Ik ben het daar niet mee eens.
« Clara, doe niet zo gek, » verhardde de stem van mijn moeder. — De zaak is opgelost. Je vader heeft als direct familielid al toestemming gegeven.
En toen brak er iets in me. Als een touw dat me jarenlang in de rol van « verantwoordelijke dochter, de juiste » had gehouden…
Ik hing op en bleef minutenlang roerloos liggen. Er heerste een stilte om me heen, verbroken door het aanhoudende tikken van de klok in de woonkamer, alsof het me eraan herinnerde dat de tijd begon te dringen.
Mijn handen waren koud, maar vanbinnen brandde een onderdrukte woede. Jarenlang had ik de opgelegde rol geaccepteerd: de ‘verantwoordelijke’, de ‘sterke’. Maar nu, toen ze oma uit haar eigen huis in Madrid wilden rukken, brak er iets definitiefs in me.
Ik ging naar haar toe. Oma zat in haar leunstoel, met een deken op haar knieën. Haar vermoeide ogen hadden nog steeds een warme, levendige gloed. Toen ik haar vertelde wat mijn ouders hadden besloten, zuchtte ze diep, alsof ze het al die tijd al had geweten.
« Mijn kind, laat je niet verpletteren. Weet je wat mijn moeder altijd tegen me zei? « Laat niemand je stem afpakken. » Je moet zelf beslissen. »
Haar woorden gaven me een vreemde kracht. Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Ik pakte alle documenten erbij: oma’s akten, de woonpapieren. Ik begon op internet te zoeken naar een advocaat die gespecialiseerd was in erfrecht.
De volgende dag had ik een afspraak. De advocaat, een vrouw met een vastberaden blik, zei zonder aarzelen:
