— Clara, waarom heb je je zus geweigerd? Ze maakt zich nu zoveel zorgen over de nieuwe auto.
— Mam, ik maak me ook zorgen. Ik zorg voor iemand die ziek is en ik betaal rekeningen.
— Overdrijf niet. Wij helpen ook waar we kunnen. Ik dacht dat je blij zou zijn voor je zus. Maar je gedraagt je egoïstisch.
Ze sprak met mij alsof ik een verwend kind was dat haar speelgoed niet wilde delen.
De echte klap kwam zaterdag.
Ik ging naar oma’s appartement om een maaltijd te bereiden en trof ze daar aan: Marcos en Julia. Ze liepen rond met een meetlint en bespraken plannen.
« Oh, Clara, hallo, » mijn broer vertrok geen spier. « We zijn net aan het nadenken over welke muur we moeten doorbreken. Maak kennis met Julia. »
Julia keek me taxerend aan en glimlachte liefjes.
« Dit is… heel vintage. Maar hoe dan ook, we hebben alles in Scandinavische stijl gerenoveerd. »
Ze hadden het over de renovatie van een appartement waar oma nog woonde. Een appartement waarvan ik de rekeningen betaalde.
— Wat doe je hier? — mijn stem is gebroken.
– Mam gaf ons toestemming, – hij haalde zijn schouders op, Marcos. — Hij zei dat het je niets kon schelen. Je woont hier niet.
Ik keek naar zijn kalme, tevreden gezicht. Ik zag niets vreemds. Voor hem was het normaal.
