Helaas moeten we het contract annuleren. De fondsen zijn niet meer beschikbaar. Beschouw de reservering als geannuleerd.
Hij hing op zonder op antwoord te wachten. Een ijzige kalmte overspoelde hem. Hij was niet langer de jongen die zich altijd verontschuldigde. Nu was hij de man die beslissingen nam.
Die nacht rinkelde de telefoon onophoudelijk: eerst zijn vader, toen zijn moeder, en ten slotte Lucía. Alejandro liet hem rinkelen. De stilte van zijn kleine appartement in Vallecas werd voor het eerst een toevluchtsoord.
Een paar uur later klonk er een aanhoudende klop op de deur. Het waren Lucía en Javier. Haar ogen flitsten van woede.
— Ben je gek, Ale? Heb je alles afgezegd? Je maakt me zo beschaamd! Mijn vrienden weten al van het restaurant aan de Gran Vía!
— Ja, ik heb het afgezegd, — antwoordde hij kalm. — Het is niet mijn taak om voor jouw show te betalen.
Javier leek even opgelucht, maar Lucía prikte hem met haar elleboog in de ribben.
— Zeg jij ook maar wat!
— Lucía… — mompelde hij. — Misschien heeft Alejandro gelijk. We zouden een eenvoudigere bruiloft kunnen hebben, alleen met de naaste familie.
— Verrader! — gilde ze. — Jullie zijn allemaal tegen mij!
Alejandro keek haar aan zonder wrok, maar wel met de vermoeidheid die was ontstaan door jaren van opoffering.
— Luister goed, Lucía. Ik heb dat geld voor mijn leven gespaard, niet voor jouw grillen. Als je trouwt, betaal je. Of er komt geen bruiloft. Ik ben niet langer je pinautomaat.
