Lucía begon te schreeuwen, maar Alejandro opende de deur en wees de gang in. Voor het eerst in zijn leven sloeg hij de deur voor de neus van zijn familie dicht.
De volgende dag voelde hij zich anders op kantoor van het IT-bedrijf waar hij werkte.
Lichter. De last van schuldgevoel was verdwenen. Hij zette zijn computer aan en begon te zoeken naar andere appartementen in Madrid. De prijzen waren hoog, maar niet onmogelijk. Voor het eerst dacht hij: « Het is mijn geld. Het is mijn leven. »
Dat weekend ontving hij een kort berichtje van Javier: « Het spijt me. Je hebt het juiste gedaan. Misschien zal Lucía het ooit begrijpen. »
Alejandro glimlachte bitter. Het deed er niet meer toe. In de liftspiegel zag hij zijn eigen spiegelbeeld: niet de bange jongen die altijd voor anderen leefde, maar een vrij man.
En diep van binnen voelde hij voor het eerst in jaren een sprankje ware vreugde opkomen.
