« Geef dit jaar geen geld aan jezelf uit. Je betaalt de bruiloft van je zus. We hebben al besloten, » zei de vader met een standaardstem, alsof hij zei dat ze brood moesten kopen voor het avondeten. Niets meer, niets minder.
Alejandro verstijfde en staarde naar het laptopscherm. Daar lichtte een Excel-spreadsheet op, zijn eigen financiële Everest.
Mobiel G12 gaf « € 15.000 » aan. Het bedrag dat hij had bereikt na drie jaar zichzelf alles behalve het hoognodige te hebben ontzegd. De eerste betaling voor een studio-appartement aan de rand van Madrid.
« Wat bedoel je, je hebt besloten? » vroeg hij, hoewel hij het vanaf de eerste zin perfect had begrepen. Hij had alleen even een paar seconden nodig om weer op adem te komen.
« Lucia gaat trouwen. Met Javier. Ze willen een zomerbruiloft, mooi en degelijk. Restaurant, fotograaf, jurk… je weet wel. We schatten dat het zo’n € 20.000 zal kosten. »
De vader vroeg er niet naar, verklaarde hij. In zijn wereld was de kwestie al beslecht, de tic al gezet, het probleem opgelost ten koste van de onfeilbare hulpbron: de oudste zoon.
« Pap, ik… ik heb dat geld niet. Ik spaar, weet je. Voor een appartement. »
Alejandro streek met zijn hand door zijn haar. Hij voelde plakkerig zweet in zijn nek lopen.
« Het appartement kan wel wachten, » onderbrak zijn vader hem. « Wat is er aan de hand, zijn jullie geen familie? Een zus is heilig. Ze trouwt maar één keer, je moet haar helpen. »
