« Je broer krijgt het appartement, je zus krijgt de auto, en wij vertrouwen jou de zorg voor onze zieke oma toe en het betalen van alle rekeningen. Gefeliciteerd, » zei mijn moeder Elena.
« Marcos krijgt het appartement, wij kopen Sofía een auto, » klonk de stem van mijn moeder door de woonkamer als warme olie, die elke poging tot verzet omhulde en verdoofde.
Ze pauzeerde even en keek ons drieën aan. Marcos vluchtte meteen naar de telefoon, terwijl Sofía een nauwelijks waarneembare glimlach op mijn gezicht ving. Die glimlach straalde de triomf van een persoonlijke overwinning uit.
En aan jou, Clara, vertrouwen we het meest waardevolle toe: de zorg voor onze grootmoeder en alle huishoudelijke uitgaven. Gefeliciteerd.
De lucht in de kamer werd dik en plakkerig. De woorden van mijn moeder resoneerden niet alleen, maar zweefden ook door de lucht als een laatste, onbetwistbare zin.
Ik keek haar langzaam aan. Ze glimlachte met die officiële glimlach die ze voor de meest onaangename momenten reserveerde.
Een glimlach die zei: “Geen bezwaar lieverd, alles is al voor je beslist.”
« Maar het appartement… dat was van oma, » mompelde ik, mijn tong verdoofd.
Sofia lachte kort. « Nou en? Oma heeft het niet meer nodig en Marcos moet een gezin stichten. Hij zal niet met Julia op straat leven. »
« En de auto? » Mijn stem klonk vreemd, als iets uit een diepe put.
