Vijf jaar na het verlies van mijn vrouw gingen mijn dochter en ik naar de bruiloft van mijn beste vriend. Maar mijn wereld stortte in toen hij de sluier van de bruid optilde. Terwijl mijn dochter fluisterde: « Papa, waarom huil je? » keek de bruid me in de ogen… en op dat moment stortte alles in.
Ik was nooit van plan om naar dat feest te gaan. Het was mijn collega Marcos die me meesleepte en beloofde me te helpen « uit deze benarde situatie te komen ».
Ik had wekenlang dubbele diensten gedraaid op de bouwplaats en had het gevoel dat mijn lichaam van cement was.
« Slechts een uurtje, » hield Marcos vol, terwijl hij me bijna uit een appartement in het centrum van Madrid duwde. « Dan ga je naar huis en ben je nog steeds een kluizenaar. »
Het is grappig, de belangrijkste momenten komen altijd wanneer je ze het minst verwacht.
Het feest zat vol met mensen die eruit zagen alsof ze net een glas wijn hadden geheven. In mijn versleten spijkerbroek en oude T-shirt voelde ik me niet op mijn gemak.
Maar toen zag ik haar. Lucía.
Ze had er ook niet moeten zijn. Later hoorde ik dat ze net iets voor een vriendin ging afgeven.
Onze blikken kruisten elkaar aan de andere kant van de kamer en er klikte iets. Een vonk, een connectie, hoe je het ook noemt; ik wist dat ik haar bij mijn leven wilde betrekken.
« Wie is dit? » vroeg ik aan Marcos, terwijl ik knikte in zijn richting.
Hij volgde mijn blik en floot zachtjes. « Lucía. Probeer het niet eens, man. Haar familie bezit de helft van Madrid. »
Maar ik liep al naar haar toe.
Ze glimlachte toen ze mij zag aankomen, en die glimlach trof mij als een hamer.
« Ik ben Javier, » zei ik, terwijl ik mijn hand uitstak.
« Lucía, » antwoordde ze met een zachte maar zelfverzekerde stem. Haar hand was klein in de mijne, maar haar greep stevig. « Je voelt je hier net zo ongemakkelijk als ik. »
We hebben die avond urenlang gepraat. Het was niet wat ik verwacht had (geen vaderskind-mentaliteit, gewoon warmte en oprechte nieuwsgierigheid), en toen ik haar naar haar auto bracht, wist ik dat ik in de problemen zat.
« Mijn ouders zouden je haten, » zei ze, terwijl het maanlicht door haar donkere haar scheen.
« Is dat een probleem? » vroeg ik.
Ze keek me aan met ogen die me leken te doorboren. « Waarschijnlijk wel. Maar ik denk niet dat het me kan schelen. »
Zes maanden later waren we getrouwd. Haar ouders waren er niet. Ze hadden haar volledig verstoten: geen erfenis, geen familiebijeenkomsten, niets.
de volgende pagr-suite
