Vijf jaar na het verlies van mijn vrouw gingen mijn dochter en ik naar de bruiloft van mijn beste vriend. Maar mijn wereld stortte in toen hij de sluier van de bruid optilde. Toen mijn dochter fluisterde: « Papa, waarom huil je? » keek de bruid me in de ogen… en op dat moment stortte alles in.
Ik had nooit van plan om naar dat feest te gaan. Het was mijn vriend Marcos die me meesleepte en beloofde me « uit deze benarde situatie te helpen ».
Ik had wekenlang dubbele diensten gedraaid op een bouwplaats en mijn lichaam voelde aan alsof het van cement was gemaakt.
« Nog maar een uurtje, » hield Marcos vol, terwijl hij me praktisch de deur uit duwde van zijn appartement in het centrum van Madrid. « Dan ga je naar huis en ben je nog steeds een kluizenaar. »
De grappigste en belangrijkste momenten komen altijd wanneer je ze het minst verwacht.
Het feest zat vol met mensen die eruit zagen alsof ze niets zwaarder konden dragen dan een glas wijn. Ik voelde me niet op mijn gemak in mijn versleten spijkerbroek en oude T-shirt.
Maar toen zag ik haar. Lucía.
Ze had er ook niet moeten zijn. Later wist ik dat ze gewoon iets voor een vriendin was gaan afgeven.
Onze blikken kruisten elkaar aan de andere kant van de kamer en er klikte iets. Een vonk, een band, hoe je het ook wilt noemen; ik wist dat ik haar bij mijn leven wilde hebben.
« Wie is dat? » vroeg ik aan Marcos, terwijl ik naar haar knikte.
Hij volgde mijn blik en floot zachtjes. « Lucía. Probeer het niet eens, man. Haar familie bezit de helft van Madrid. »
Maar ik liep al naar haar toe.
Ze glimlachte toen ze mij zag aankomen, en die glimlach trof mij als een hamer.
« Ik ben Javier, » zei ik terwijl ik mijn hand uitstak.
« Lucía, » antwoordde ze met een zachte maar zelfverzekerde stem. Haar hand was klein in de mijne, maar haar greep stevig. « Je voelt je hier net zo ongemakkelijk als ik. »
We hebben die avond urenlang gepraat. Het was niet wat ik verwacht had (geen papa’s kindje, gewoon warmte en oprechte nieuwsgierigheid), en toen ik haar naar haar auto begeleidde, wist ik dat ik in de problemen zat.
« Mijn ouders zouden je haten, » zei ze, terwijl het maanlicht door haar donkere haar scheen.
“Is dat een probleem?” vroeg ik.
Ze keek me aan met een blik die dwars door me heen leek te prikken. « Waarschijnlijk wel. Maar ik denk niet dat het me kan schelen. »
Zes maanden later waren we getrouwd. Haar ouders kwamen niet naar de bruiloft. Ze verstoten haar volledig: geen erfenis, geen familiebijeenkomsten, niets.
Maar Lucía kneep alleen maar in mijn hand en zei: « Ik ben niet geïnteresseerd in geld. Ik wil alleen jou. »
En voor een tijdje was dat genoeg.
