We verhuisden naar een klein tweekamerappartement. Overdag werkte ik in de bouw en ‘s avonds studeerde ik architectuur. Lucía kreeg een baan bij een galerie. We waren gelukkig, dacht ik.
Totdat Alma geboren werd en er een zekere verandering plaatsvond. De twinkeling in Lucia’s ogen begon te vervagen. Ze begon ons leven te vergelijken met het leven dat ze achter zich had gelaten.
« Mijn kamergenote op de universiteit heeft net een huis aan zee gekocht, » zei ze op een avond terwijl we pasta aten in ons kleine keukentje. Alma sliep in haar bedje naast ons.
“Geweldig,” antwoordde ik, terwijl ik mijn ogen niet afwendde van de plattegronden die ik aan het bestuderen was.
« Ze nodigde ons uit. Ik moest haar vertellen dat we het ons niet konden veroorloven. »
Haar woorden drongen tot me door. « Het komt goed, Lucía. Het komt wel goed. »
« Wanneer? » vroeg ze scherp. « Wanneer gaat Alma naar de universiteit? Wanneer gaan we met pensioen? Ik ben het wachten op het beste zat, Javier. »
De ruzies werden steeds frequenter. Ze had een hekel aan budgetteren en verafschuwde onze bescheiden levensstijl.
“Dit is niet wat ik wilde,” zei ze.
Alsof ik haar had bedrogen. Alsof de liefde de rekeningen moest betalen.
« Je wist wie ik was toen je met mij trouwde, » herinnerde ik haar eraan tijdens een bijzonder verhitte discussie.
« Misschien was het een vergissing, » antwoordde ze koel. « Ik had gedacht dat je het nu wel beter zou weten. »
De volgende dag kwam ik vroeg thuis van mijn werk met bloemen om haar te verrassen. Het was stil in huis.
De koffer en alle bezittingen waren verdwenen.
Ik vond een briefje in de wieg:
« Ik wil scheiden. Het spijt me, maar ons huwelijk was een vergissing. Ik heb Alma bij mevrouw Martinez op de vijfde verdieping achtergelaten. Houd haar maar. »
Ik belde haar honderden keren op haar mobiel. Geen antwoord. Ik ging met grote ogen en radeloosheid naar het huis van haar ouders.
De bewaker liet mij niet binnen.
“U bent hier niet welkom, meneer,” zei hij bijna meelevend.
« Alsjeblieft, ik moet alleen even met Lucia praten, » smeekte ik.
“Meneer, u moet vertrekken.”
Twee dagen later ontving ik de scheidingspapieren. Lucía had afstand gedaan van haar ouderlijke rechten op Alma. De advocaten van haar vader regelden alles met brute efficiëntie.
En toen kwam de genadeslag.
Zes maanden nadat ze was vertrokken, belde ik voor de laatste keer naar haar ouders.
« Ze is dood, » zei haar moeder met een onbewogen stem. « Lucía heeft een auto-ongeluk gehad. Bel haar niet meer. Je betekende niets voor haar. »
Ze hing op.
Ik viel op de keukenvloer en huilde, totdat Alma ook huilend wakker werd.
Ze lieten me niet eens haar graf zien. Ze hebben haar uit mijn leven gewist alsof ze nooit bestaan heeft.
Ik stortte me op mijn werk en de opvoeding van Alma. Ik rondde mijn studie af en begon huizen te ontwerpen in plaats van ze alleen maar te bouwen. Mensen merkten mijn talent op.
Binnen drie jaar richtte ik mijn eigen bedrijf op. Alma groeide op tot een vrolijk en vrolijk meisje, net als haar moeder.
Vijf jaar
Er verstreek enige tijd. Het leven ging door en de pijn werd een lichte, kloppende pijn.
Totdat de uitnodiging kwam.
Esteban, jarenlang mijn beste vriend, ging trouwen. We verloren het contact toen hij in dienst ging, maar nu wilde hij dat ik op zijn bruiloft was.
« Wat vind je ervan, Almita? Gaan we naar de bruiloft van oom Esteban? » vroeg ik, terwijl ik kleurde.
“Is er taart?” vroeg ze ernstig.
Ik lachte. « Ja, groot en elegant. »
‘Laten we dan maar gaan,’ besloot ze, terwijl ze verder ging met tekenen.
De bruiloft vond plaats in een strandresort, vol witte bloemen en een zeebriesje. Esteban gaf me een dikke knuffel toen we aankwamen.
« Man, kijk eens naar jezelf! Zo mooi, » zei hij, terwijl hij me op mijn schouder klopte. « En die schoonheid moet Alma zijn. »
Alma glimlachte verlegen.
De ceremonie was prachtig. De gasten zaten vol op de witte ligstoelen op het strand. Alma zat naast me, wiebelde met haar beentjes en speelde met de bloem die ik in haar haar had gedaan.
De muziek begon en iedereen stond op.
De bruid liep door het gangpad met een sluier die haar gezicht bedekte.
En toen was het moment daar.
Esteban glimlachte toen ze dichterbij kwam. Terwijl hij haar naderde, tilde hij voorzichtig haar sluier op.
Ik stopte met ademen. Tranen stroomden over mijn wangen voordat ik besefte dat ik huilde.
Alma keek me verward aan. « Papa, waarom huil je? »
Ik verstijfde en staarde naar de geest van mijn overleden ex-vrouw in haar trouwjurk.
Lucia glimlachte naar de gasten, maar haar ogen werden groot toen ze mij met onze dochter zag.
En toen rende ze weg.
Esteban riep haar na, verdwaasd, maar ze was al weg. Ik stond op, met trillende benen.
« Houd haar. » En uiteindelijk besefte ik dat de beste wraak was om een gelukkig leven op te bouwen zonder haar.
