Zijn vader verdween toen Jason vier was, waardoor zijn moeder, Monica, twee banen moest combineren om hun krappe appartement te kunnen behouden. Na schooltijd zwierf Jason zonder toezicht rond, vaak in het gezelschap van oudere kinderen die al met criminaliteit flirtten.
Tegen zijn tiende had hij vaardigheden ontwikkeld die geen enkel kind zou moeten hebben: fietssloten kraken, winkelspullen inpikken en, het gevaarlijkst, zich met charme uit de problemen redden. Leraren vonden hem slim, maar rusteloos, storend en afwijzend tegenover autoriteit.
« Jason heeft leiderschapskwaliteiten », veronderstelde een mentor ooit, « maar hij stuurt ze de verkeerde kant op. »
Zijn eerste arrestatie vond plaats nadat hij obscene woorden op de St. Mary’s Church had gespoten. Hij grijnsde de hele tijd en hield vol dat het slechts een uitdaging was. Hij kreeg een taakstraf opgelegd, wat hij belachelijk vond.
De tweede arrestatie, op elfjarige leeftijd, betrof het stelen van designer sneakers. Opnieuw was er sprake van clementie: een afleidingsprogramma. Jason sloeg de meeste sessies over.
De opkomst van de arrogantie van een jonge crimineel
Die altijd aanwezige grijns was niet alleen ego, maar geconditioneerd gedrag. Elk risico had milde gevolgen. Elke overtreding liet hem onaantastbaar voelen, afgeschermd door zijn leeftijd en een systeem dat aarzelde om kinderen hard te straffen.
Monica probeerde alles: huisarrest, leraren smeken, zelfs buren om hulp smeken. Maar Jason glipte ‘s nachts weg, kwam bij zonsopgang terug en gaf geen antwoord. De straat gaf hem een sensatie, aandacht en een gevoel van verbondenheid dat thuis hem niet kon bieden.
Tegen de tijd dat hij Murphy’s winkel binnenkwam, kende de politie hem al bij naam. Zijn brutaliteit nam gevaarlijk toe.
De beelden spraken boekdelen: Jason lachte terwijl hij de zware kassalade sjouwde, zich niet bewust van de camera erboven. Dit was geen wanhoop, maar een gevoel van eigenwaarde. Hij vond dat regels niet voor hem golden.
