De rechter die het al eerder had gezien
Rechter Richard Callahan had meer dan vijftien jaar in de jeugdrechtbank gezeten. Hij had gezien hoe kinderen de rechtszaal als een toneel van verzet beschouwden, om later terug te keren met zwaardere aanklachten.
Toen hij naar Jason Whitmore keek, zag hij een jongen die op weg was om een van die tragische statistieken te worden: een criminele mentaliteit in het lichaam van een kind.
Officier van justitie Angela Brooks presenteerde vernietigend videobewijs. « Dit is geen onschuldige onheilsdaad », betoogde ze. « Dit is escalatie. Als er niets aan gedaan wordt, leidt het tot veel erger. »
Jasons advocaat betoogde leeftijd, armoede en omstandigheden. Monica huilde zachtjes, haar tas stevig vastgrijpend, biddend om genade.
Maar de waarschuwing van de aanklager was scherp: Jasons eigen woorden na een eerdere arrestatie: « Ze kunnen mij niets maken. »
Die arrogantie vulde de kamer als rook.
Het keerpunt
Jason bleef grijnzend zitten, ervan overtuigd dat rechter Callahan een kind zou zien en hem weer zou laten gaan. Hij had dit spelletje al eerder gespeeld.
Maar Callahan boog zich voorover, met een kalme, vastberaden stem. « Jason Whitmore, je vindt dit misschien grappig. Dat is het niet. »
De grijns verdween.
In plaats van een proeftijd, in plaats van uren, verraste rechter Callahan de rechtbank met zes maanden jeugddetentie. Monica snakte naar adem en fluisterde « Nee, alsjeblieft », maar de hamer was gevallen.
