We gebruiken uw persoonsgegevens voor op interesses gebaseerde advertenties, zoals beschreven in ons privacybeleid.
Niet het gewone gehuil van een ziek kind, maar het diepe, hartverscheurende snikken van iemand die de hoop heeft verloren.
« Ben je verdwaald? » vroeg ze terwijl hij zijn hoofd naar binnen stak. Haar kale hoofd weerkaatste het felle licht van het ziekenhuis.
« Misschien, » gaf hij toe, terwijl hij naar de kleine keek die in het volwassen ziekenhuisbed wegzakte. « Ben je verdwaald? »
« Mijn ouders zeiden dat ze snel terug zouden zijn, » fluisterde ze. « Dat was achtentwintig dagen geleden. »
De verpleegsters vertelden hem later de waarheid. Katie’s ouders hadden de voogdij overgedragen aan de staat en waren verdwenen.
Ze konden niet omgaan met haar verslechterende gezondheid, de doktersrekeningen en de realiteit van hun verzwakte dochter. Ze had misschien nog drie maanden te leven, misschien minder.
« Hij vraagt er elke dag naar, » zei verpleegster Maria zachtjes. « Hij denkt altijd dat ze gewoon aan het werk zijn, aan het lunchen zijn of in de file staan. »
Big John keerde die nacht terug naar kamer 117. Katie was wakker en staarde naar het plafond, met een versleten teddybeer in haar handen.
« Gaat het goed met je broer? » vroeg ze, terwijl ze zich herinnerde waarom hij daar was.
« Nee, lieverd. Nee
