« Ik ook niet, » antwoordde ze zakelijk. « De dokters denken dat ik het niet begrijp, maar dat doe ik wel. Ik ga dood. »
De manier waarop ze het zei, zo kalm voor een zevenjarige, brak iets in John.
“Ben je bang?” vroeg hij.
« Niet de dood, » zei ze. « Eenzaam sterven. »
Die avond belde Big John zijn motorclub, de Iron Wolves. Vijfentwintig broers en vijftien zussen, allemaal ruig, allemaal met hun eigen pijn.
« Er is een klein meisje, » begon hij, maar hij moest stoppen omdat hij de woorden niet kon uitspreken. « Zeven jaar oud. Ze gaat dood. Haar ouders hebben haar in de steek gelaten. Ze heeft niemand. »
« Wat heb je nodig? » vroeg Bones, de voorzitter van de club.
« Tijd. Gewoon… tijd. Iemand die bij haar zit. Hij zou om de beurt bij haar zitten. Ze is misschien drie maanden oud en ze is doodsbang om alleen te zijn. »
« Klaar, » antwoordde Bones zonder aarzeling. « We beginnen morgen. »
Wat volgde was iets wat het hospicepersoneel nog nooit eerder had gezien. Bikers in leren outfits, sommigen met een strafblad, anderen met een moeilijk verleden, zaten stilletjes naast het bed van het stervende meisje. Ze lazen haar verhalen voor. Ze speelden met poppen. Ze lakte haar kleine vingernagels zwart omdat ze er stoer uit wilde zien.
Ze maakten een plan. Twee uur per dag, 24 uur per dag. Katie zou nooit meer alleen wakker worden.
Savage, een voormalige marinier met zo’n ernstige posttraumatische stressstoornis (PTSS) dat hij de meeste nachten niet kon slapen, had dienst van 2.00 tot 4.00 uur ‘s nachts. Hij zong zachte liedjes voor haar, die hij van zijn grootmoeder in het Spaans had geleerd.
In het ziekenhuis hangt nu een plaquette buiten kamer 117: « Katie’s kamer – waar 40 motorrijdende kinderen leerden dat hun familie geen bloedverwanten zijn, maar wie er wel opduikt. »
En ze kwamen opdagen. Elke dag, drieënnegentig dagen lang. Ze kwamen op voor het kleine meisje van wie de ouders het niet konden. Ze kwamen opdagen omdat dat is wat bikers doen: onschuldigen beschermen, opkomen voor de verlatenen en nooit, maar dan ook nooit iemand alleen de duisternis in laten gaan.
Katie stierf in de wetenschap dat ze geliefd was. Veertig motorrijders leven met de wetenschap dat ze geluk hadden dat ze van haar hielden.
Soms worden de grootste reizen niet gemeten in kilometers, maar in momenten. En veertig motorrijders ondernamen drieënnegentig dagen lang de belangrijkste reis van hun leven – volkomen stil naast het bed van een stervend kind, wat bewijst dat liefde net zo vaak in leer zit als in kant.
Katie heeft nog nooit de kans gehad om op een motor te rijden.
Maar ze reed regelrecht de harten van veertig mensen binnen en is nooit meer weggegaan.
