Maar de ontdekking riep ook een duisterdere vraag op: hoe was thallium in Victors crème terechtgekomen?
Er werden rechercheurs ingeschakeld. De tests bevestigden dat er opzettelijk met de geïmporteerde pot was geknoeid. De bron werd herleid tot zijn vertrouwde zakenpartner, Jefferson Burke. Zijn ‘geschenken’ waren nooit een teken van vriendschap – het waren instrumenten van verraad.
De waarheid kwam snel aan het licht. Burke had met Victors plotselinge ziekte de controle over hun imperium in eigen handen willen leggen. Maar Angela’s scherpe blik had zijn plan verstoord. Toen agenten Burke confronteerden, stortte zijn zelfvertrouwen in. Hij werd geboeid weggevoerd, zijn ambities verbrokkelden in dezelfde stilte waarvan hij had gehoopt dat die Victor zou begraven.
Het nieuws verspreidde zich snel: een huishoudster had opgemerkt wat twintig van de beste artsen van het land over het hoofd hadden gezien. Sommigen bekritiseerden de artsen. Anderen spraken Angela’s naam met hernieuwd respect uit. Ze had jarenlang onopgemerkt vloeren gepoetst, maar nu werd de wereld gedwongen haar duidelijk te zien.
Dankbaarheid en een tweede kans
Die avond, toen Victors toestand stabiliseerde, vroeg hij haar te spreken. Angela kwam aarzelend binnen, in de verwachting dat ze haar zou wegsturen of misschien een symbolisch bedankje. In plaats daarvan stak hij een trillende hand uit.
« Je hebt me gered, » fluisterde hij. « Hoe wist je dat? »
Angela legde haar onafgemaakte studie uit, haar liefde voor scheikunde en de dromen die ze had moeten opgeven. Ze verwachtte dat hij beleefd zou glimlachen en haar zou wegsturen. Maar zijn blik verzachtte. Voor het eerst keek hij haar niet aan zoals een miljardair naar zijn personeel kijkt – hij keek haar aan als een man die zijn leven terug had gekregen.
