Angela’s handpalmen werden vochtig op de steel van haar dweil. Wie zou naar haar luisteren? Ze was een schoonmaakster, omringd door twintig artsen met ingelijste diploma’s en internationale reputaties. Maar kon ze weglopen, wetende dat ze misschien het antwoord had gevonden?
Ze raapte al haar moed bijeen en stapte naar voren. « Pardon, » zei ze zachtjes. « Ik denk dat het thallium is. Een zwaar metaal. De symptomen – nagels, haaruitval, zwakte – kloppen. »
De kamer werd stil. De artsen draaiden zich om, sommigen fronsten, anderen spottend. De hoofdarts snauwde: « We hebben geen tijd voor willekeurige gissingen van het personeel. Ga alstublieft weer aan het werk. »
Haar wangen gloeiden van schaamte. Maar ze gaf niet op. Ze sprak met kalme stem. « Thallium kan zich verstoppen in alledaagse spullen – cosmetica, lotions. Je moet eens kijken wat hij dagelijks gebruikt. »
Op dat moment kwam er een bediende binnen met Victors spullen in een gepoetst zilveren kistje. Bovenop stond een pot geïmporteerde handcrème, een cadeau dat hij regelmatig kreeg van zijn zakenpartner Jefferson Burke.
Angela’s ogen waren erop gericht. « Probeer die crème eens, » zei ze vastberaden.
De waarheid eindelijk
Er viel een stilte in de kamer. Even bewoog niemand. Toen stapte een jongere arts, misschien minder gebukt onder trots, naar voren. Hij nam een wattenstaafje van de crème en bracht het monster snel naar het lab.
Uren sleepten zich voort als dagen. Eindelijk kwamen de resultaten binnen: sporen thallium – genoeg om iedereen die het regelmatig gebruikte langzaam te vergiftigen.
Het team van artsen keek elkaar aan, hun gezichten een mengeling van schok en schaamte. « Hoe hebben we dit gemist? » mompelde een van hen.
Angela zei niets. Ze klemde haar haardweil steviger vast, tevreden om de waarheid voor zich te laten spreken. Ze had geen eervolle vermelding gekregen – alleen omdat ze het niet kon verdragen om een man te zien lijden wanneer ze de signalen herkende.
Victors zoon eiste onmiddellijke behandeling. Geleid door Angela’s inzicht dienden de artsen Pruisisch blauw toe, het tegengif dat bekendstaat om het binden en uit het lichaam spoelen van thallium. Langzaam, aanvankelijk bijna onmerkbaar, kwam Victors ademhaling tot rust. Zijn huid kreeg weer wat kleur. Voor het eerst in weken kwam er een einde aan de achteruitgang.
