“Alleen… als je eerst één vraag voor mij beantwoordt.
Ze verstijfde. « Vraag het, vraag het gewoon. »
Hij boog zich lichtjes naar haar toe, zodat hun ogen op dezelfde hoogte waren.
« Zou je nog steeds van me houden? » vroeg hij, « als je wist dat ik niet zomaar een man op straat was… maar een man met een verleden dat alles wat je hebt opgebouwd, zou kunnen vernietigen? »
Zijn ogen werden groot.
» Wat bedoel je ? «
Jonas richtte zich op, zijn stem was zacht, bijna hees.
« Omdat ik niet altijd dakloos was. Ik had een naam waar de media in de rechtszalen over fluisterden.
Ethan Walker stond daar in verbijsterde stilte, met zijn versleten autootje in zijn hand. De rode lak bladderde af, de wielen wiebelden, en toch was hij meer waard dan welke luxe hij ook bezat.
« Nee, » zei hij uiteindelijk, terwijl hij voor de tweeling knielde. « Ik kan dit niet aanzien. Dit zou van jullie beiden moeten zijn. »
Een van de jongens, zijn grote bruine ogen gevuld met tranen, fluisterde: « Maar we hebben geld nodig om medicijnen voor mama te kopen. Meneer…
Ethans hart kromp ineen van de pijn.
« Hoe heet je? » vroeg hij.
« Ik heet Leo, » zei de oudste tweeling. « En hij heet Liam. »
« Hoe heet je moeder? » « Amy, » antwoordde Leo. « Ze is erg ziek. De medicijnen zijn te duur. »
Ethan bekeek ze één voor één. Ze waren pas zes jaar oud. En toch stonden ze daar, alleen in de koude wind, hun enige speeltje te verkopen.
Haar stem werd zachter. « Breng me naar haar huis. »
Eerst aarzelden ze, maar iets in Ethans toon gaf hen vertrouwen. Ze knikten.
Hij volgde de jongens door smalle straatjes tot ze bij een vervallen appartementencomplex kwamen. Hij beklom een vervallen trap naar een kleine kamer waar een vrouw bleek en bewusteloos op een rottende bank lag. De kamer was zwak verwarmd. Haar tengere lichaam was bedekt met een dunne deken.
Ethan pakte zijn telefoon en belde meteen zijn huisarts.
Stuur een ambulance naar dit adres. En bereid het hele team voor. Ik wil dat ze in mijn privékliniek wordt opgenomen.
Hij hing op en knielde naast de vrouw neer. Zijn ademhaling was oppervlakkig.
De tweeling keek hem met grote ogen aan.
« Gaat mama dood? » riep Liam uit.
