Ze probeerden het opnieuw. En opnieuw.
Het was alsof de kist aan de grond vastgenageld stond. Aderen puilden uit, handen trilden, gezichten waren rood van inspanning – maar de kist weigerde te bewegen.
Een oudere man in de menigte fluisterde wat velen al dachten: « Ze is nog niet klaar om te vertrekken. »
De lucht werd steeds zwaarder. De regen bleef vallen. Een sjamaan die in de buurt stond, kwam dichterbij en zei zachtjes: « Open de kist. Ze heeft nog iets te zeggen. »
Laatste bericht
De grendel werd langzaam opengeschoven en het deksel werd voorzichtig opgetild.
Er klonk een kreet van snik door de menigte.
Elena’s gezicht, hoewel kalm, vertoonde nog steeds verse tranen. Haar gesloten ogen zagen eruit alsof ze net gehuild hadden. De aanblik bracht zelfs de sterksten op hun knieën.
Mevrouw Helen rende naar haar schoondochter. Tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze Elena’s hand kneep.
« Elena, mijn lieve kind… als je nog iets op je hart hebt, laat het ons dan weten. Draag het niet met je mee. Spreek alsjeblieft met ons… »
Er viel een stilte. Een stilte die de ziel raakt.
En toen klonk er een zacht gesnik.
