Ze probeerden het opnieuw. En opnieuw.
Het was alsof de kist aan de grond vastgenageld stond. Aderen puilden uit, handen trilden, gezichten waren rood van inspanning – maar de kist weigerde te bewegen.
Een oudere man in de menigte fluisterde wat velen al dachten: « Ze is nog niet klaar om te gaan. »
De lucht werd zwaarder. De regen bleef vallen. Een sjamaan die in de buurt stond, kwam dichterbij en zei zachtjes: « Open de kist. Ze heeft nog iets te zeggen. »
Laatste bericht:
De grendel werd langzaam opengeduwd en het deksel werd voorzichtig opgetild.
Er ging een kreet van snik door de menigte.
Hoewel Elena’s gezicht kalm was, stroomden er nieuwe tranen over haar gezicht. Haar gesloten ogen zagen eruit alsof ze net had gehuild. De aanblik bracht zelfs de sterksten op hun knieën.
Mevrouw Helen rende naar haar schoondochter. Tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze Elena’s hand kneep.
« Elena, mijn lieve kind… als er nog iets anders op je lever ligt, laat het ons dan weten. Draag het niet met je mee. Praat alsjeblieft met ons… »
Er viel een stilte. Een stilte die de ziel raakt.
En toen klonk er een zacht gesnik.
Het was Louis – Elena’s echtgenoot. Hij viel op de grond, bedekte zijn gezicht, zijn lichaam trilde van opwinding. Zijn kreten waren rauw, diep en gevuld met meer dan alleen verdriet. Mevrouw Helen draaide zich verward en met bonzend hart naar hem om.
“Louis,” fluisterde ze, “weet jij waarom ze huilde?”
Louis hief langzaam zijn hoofd op. Zijn gezicht was doorweekt – niet alleen van de regen, maar ook van verdriet. Zijn stem was zwak en brak onder het gewicht van de waarheid.
« Ik was het. Ik was de reden dat ze haar niet kon loslaten. »
De menigte werd stil.
Louis vervolgde, elk woord als een mes dat in de lucht stak. « Ze ontdekte dat ik iemand anders had. Ik vertelde haar dat het voorbij was. Ik zweer dat het niets betekende. Maar die nacht… huilde ze stilletjes. Ze zei geen woord. Ze hield alleen haar buik vast en snikte. Toen begon de pijn… »
Hij zweeg en hapte naar adem toen hij zijn verhaal deed.
« Ik bracht haar naar het ziekenhuis. Maar het was te laat. Ik was degene die het deed. Ik was degene die haar pijn bezorgde. Ik was degene die haar gebroken heeft. »
Er heerste stilte op de binnenplaats, die alleen werd verbroken door het geluid van de aanhoudende regen en het pijnlijke snikken van Louis.
Een roep om vergeving
