Louis drukte zijn voorhoofd tegen de houten rand van de kist en hield de kist stevig vast, alsof hij probeerde vast te houden aan wat hij al verloren had.
« Elena… het spijt me. Je hebt alle recht om me te haten. Maar alsjeblieft… als er een deel van je is dat me kan vergeven… laat me je dan naar je laatste rustplaats dragen. »
Toen gebeurde er iets wonderbaarlijks.
De kist bewoog – slechts een klein beetje, maar genoeg om iedereen op te merken.
De sjamaan knikte zwijgend. « Ze is kalm. »
De jongemannen probeerden het opnieuw. Deze keer kwam de kist zachtjes en moeiteloos omhoog. Het trompetgeschal klonk opnieuw, Elena begeleidend op haar laatste reis. De rouwenden stapten opzij en bogen respectvol hun hoofd, hun hart zwaar van het verlies.
De last van het leven.
Terwijl de trein verder reed, knielde Louis in de modder. Zijn tranen vermengden zich met de regen. Zijn moeder kwam naar hem toe en legde een trillende hand op zijn schouder.
Maar Louis voelde haar aanraking niet. Hij was verdwaald in herinneringen, gevangen in excuses die hij niet meer kon horen.
Hij zal het dragen
Pijn voor de rest van zijn leven – niet alleen de herinnering aan zijn verloren liefde, maar ook het spookachtige beeld van haar betraande gezicht. Het gezicht dat hem ooit had toegelachen. Het gezicht dat zelfs in stilte om troost schreeuwde.
Er zijn fouten die de tijd niet kan helen. Woorden die niet kunnen worden teruggenomen. En sommige wonden… laten een echo achter die eeuwig blijft.
Maar in de stilte die volgde op het afscheid, terwijl de regen ophield en het laatste trompetgeschal in de verte wegstierf, bleef één waarheid over:
Liefde vereist zorg, aandacht en eerlijkheid.
En als het als vanzelfsprekend wordt beschouwd, laat het niet alleen verdriet achter, maar ook een stilte die nooit ophoudt te spreken.
