Die dag regende het onophoudelijk, alsof de hemel met hen mee treurde. Elke druppel kletterde tegen het oude golfplaten dak en vermengde zich met het trage, treurige geluid van de begrafenistrompetten. Midden op de binnenplaats stond een gouden kist op twee houten stoelen. Vrienden, buren en familieleden zaten eromheen – allemaal met gebogen hoofd en een zwaar hart.
Elena, de jonge vrouw in de kist, bracht alle bewoners van de binnenplaats in vervoering.
Ze was pas 25 jaar oud.
Binnen korte tijd werd Elena meer dan alleen een schoondochter voor het gezin dat haar in huis nam. Ze werd het middelpunt van het gezin – respectvol, vriendelijk en altijd klaar voor anderen. Haar schoonmoeder, mevrouw Helen, zei trots: « Elk gezin mag zich gelukkig prijzen met een schoondochter zoals Elena. »
Maar minder dan twee jaar nadat ze herenigd was met haar familie, gebeurde het ondenkbare.
De nacht die alles veranderde
. Het begon allemaal met buikpijn. Elena hield haar buik tot diep in de nacht vast en probeerde kalm te blijven om geen aandacht te trekken. Toen de pijn ondraaglijk werd, werd ze onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht. Tegen de tijd dat ze arriveerden, was ze al stervende.
De artsen deden alles wat ze konden, maar Elena kon haar ogen niet meer openen.
Ze had geen kans om de eerste kreet van haar baby te horen. Ze kon het kind dat ze droeg niet met zoveel hoop vasthouden.
De hele familie was er kapot van. Helen barstte in tranen uit. Haar man, meneer Louis, zat zwijgend – stil en verbijsterd – te staren naar het glimlachende portret van Elena, dat nu op de kist lag.
Op de foto zag ze er stralend uit. Vol leven. Niemand kon geloven dat ze er niet meer was.
De kist die niet wilde bewegen
Toen het tijd was om de kist naar de lijkwagen te dragen, stapten acht jongemannen naar voren om hem op te tillen.
Ze namen ieder hun plaats in, bogen zich voorover en trokken – maar de kist bewoog niet.
Ze probeerden het opnieuw. En opnieuw.
