Carlos knikte. « Dit is het plan. We organiseren een ondertekeningsbijeenkomst in mijn kantoor. Maar in plaats van het eigendom over te dragen, ondertekent u een notariële verklaring waarin u uw eigendom beschermt en bevestigt dat toekomstige manipulatie als intimidatie wordt beschouwd. Ik zal ook alles vastleggen. »
Emilia glimlachte flauwtjes. « Perfect. Laten we ze laten zien met wie ze te maken hebben. »
Die week was de plotselinge vriendelijkheid van haar familie bijna komisch. Haar vader begon met de afwas. Haar moeder bakte haar lievelingsdessert. Stephanie speelde de toegewijde zus. Maar de hebzucht in hun ogen verraadde hen.
Op vrijdagochtend kleedde Emilia zich netjes aan in een grijs jasje en leidde hen naar Carlos’ kantoor in het centrum. De geur van leer en koffie vulde de wachtruimte. In de vergaderruimte legde Carlos een nette stapel documenten op de gepolijste eikenhouten tafel.
« Laten we beginnen, » zei hij vriendelijk.
Stephanie boog zich gretig voorover toen Carlos Emilia een papier toeschoof. « Dit is het eigendomsoverdrachtsformulier, » begon hij, « maar voordat ik teken, heb ik mondelinge bevestiging nodig dat dit vrijwillig is. »
Haar vader lachte zelfverzekerd. « Natuurlijk. We zijn gewoon aan het afronden wat er al is afgesproken. »
Emilia knikte zachtjes. « Ik wil gewoon dat mijn zus zich veilig voelt, » zei ze met een milde toon.
Carlos werd serieus. « Iedereen begrijpt toch dat Emilia, zodra dit is getekend, alle wettelijke rechten op haar huis opgeeft? »
“Ja, ja,” onderbrak haar vader.
« Goed, » zei Carlos, terwijl hij op een recorder drukte. « Voor de goede orde, bevestig dan even dat dit niet onder dwang gebeurt. »
Stephanie fronste. « Waarom dit opnemen? »
“Standaardprocedure,” antwoordde hij kalm.
