De spanning nam toe. Haar vader bewoog zich ongemakkelijk, maar Carlos bleef standvastig. « Als je weigert, stoppen we het proces nu. »
Stephanie forceerde een glimlach. « Prima. Ga door. »
Emilia ondertekende haar handtekening met een kalme uitdrukking. Maar het papier was geen eigendomsoverdracht – het was een wettelijke verklaring dat het huis van haar bleef, samen met bewijs van de manipulatie door haar familie.
Stephanie knipperde met haar ogen. « Is dat alles? »
Carlos schoof kopieën naar hen toe. « Dit document stelt dat verdere pogingen om Emilia onder druk te zetten, als intimidatie worden beschouwd en vervolgd. Jullie hebben dit allemaal bevestigd – officieel vastgelegd. »
Het gezicht van haar vader werd vuurrood. « Wat is dit voor een spelletje? »
Emilia stond op, met een kalme blik. « Geen spelletje. Een les. Je probeerde me van mijn huis te beroven. Ik ben er klaar mee om de naïeve te zijn. »
Stephanie zat sprakeloos. Haar moeder sloeg beschaamd haar ogen neer.
Carlos’ toon was vastberaden. « Als u mijn cliënt nog een keer over dit pand benadert, krijgt u te maken met mij of met de politie. »
Emilia pakte haar tas en liep naar de deur. « Je mag nog twee weken bij mij logeren, » zei ze koel. « Zoek daarna een andere plek. »
Toen ze naar buiten stapte, scheen het zonlicht op haar gezicht. Voor het eerst in maanden voelde ze zich vrij. Haar huis en haar zelfrespect waren eindelijk veilig.
