Ik trouwde op mijn 25e, denkend dat het huwelijk het happy end was waar elke vrouw van droomde. Maar binnen drie jaar besefte ik dat het de slechtste beslissing van mijn leven was geweest.
Die dag had ik koorts van meer dan 40°C. Mijn lichaam trilde, mijn hoofd tolde, elk ledemaat was zwaar als steen. Het enige wat ik wilde was stil blijven en rusten. Maar toen de avond viel en mijn man, Hung, van zijn werk thuiskwam, waren de eerste woorden die hij uitsprak een frons:
« Waarom is de rijst nog niet klaar? Waarom heb je hem nog niet gekookt? » Ik probeerde overeind te komen en fluisterde zwakjes:
« Ik… ik heb koorts. Ik kan het vandaag niet aan. Alleen vanavond, morgen maak ik het goed. »
Maar zijn ogen vulden zich met woede. « Wat heb je aan een vrouw die nog niet eens een pan rijst kan opdrinken? » blafte hij, voordat zijn handpalm met donderende kracht mijn wang raakte.
Mijn gezicht brandde, de tranen vloeiden onbedaarlijk. Ik wist niet of het door de steek kwam of door de vernedering. Ik probeerde te protesteren: « Hung… ik ben echt misselijk… », maar het kon hem niets schelen. Hij stormde de slaapkamer binnen, sloeg de deur dicht en liet me trillend op de bank achter.
Die nacht, ijlend van de koorts, besefte ik de waarheid: de man die ik mijn echtgenoot had genoemd, had nooit van me gehouden. Hij zag me nooit als een partner, slechts als een dienaar.
