Tegen de ochtend wist ik dat ik niet verder kon. Met trillende handen maar een vreemd kalm hart vulde ik de scheidingspapieren in en zette mijn handtekening. Ik stapte de woonkamer binnen en zei botweg:
« Hung, ik wil scheiden. Ik wil niet langer zo leven. »
Voordat Hung kon antwoorden, kwam mijn schoonmoeder, mevrouw Lanh, uit de keuken gerend, haar stem klonk als een donderslag:
« Scheiden? Wie denk je dat je bang maakt? Dit huis is niet iets waar je zomaar uit kunt lopen! »
Ze prikte met haar vinger naar me en schreeuwde nog luider:
« Als je weggaat, eindig je op straat te bedelen. Niemand wil een nutteloze vrouw zoals jij! »
Het was wéér een klap, maar deze keer deed het geen pijn. Ik stond rechtop, keek haar in de ogen en antwoordde kalm:
Bedelen op straat zou nog steeds beter zijn dan in dit huis leven zonder waardigheid. Bedelaars zijn tenminste vrij. Ik bedel liever dan de schaduw van je familie te zijn.
De kamer werd stil. Zelfs Hung, die naar buiten stormde om te schreeuwen, verstijfde onder mijn blik. Voor het eerst was ik niet bang.
Met een kleine koffer liet ik alles achter. Buren fluisterden terwijl ik wegliep: « Arme vrouw, maar ze is dapper. »
Het leven daarna was niet makkelijk. Ik huurde een klein kamertje, ging weer aan het werk en herstelde langzaam. Maar elke ochtend als ik wakker werd, voelde ik opluchting. Geen plotselinge klappen meer, geen nachten meer in angst.
Een maand later kwamen mijn kracht en energie terug. Mijn werk verliep soepeler, vrienden moedigden me aan en collega’s boden steun. Ik besefte dat geluk niet in een groot huis te vinden is, maar in vrede en respect.
