Om je te beschermen tegen roofdieren – precies zoals degene die je dwong die kluis te openen.
Drieëndertig miljoen. Ik liet me zwaar vallen in Roberts oude stoel, de getallen flitsten voor mijn ogen. Drieëndertig miljoen. Meer geld dan ik in tien levens zou kunnen uitgeven.
De brief vervolgde: In deze envelop zit het visitekaartje van Carol Peterson. Zij regelt alles sinds ik ziek ben geworden. Ze weet welke gevaren je loopt en heeft instructies hoe ze je kan helpen terug te vechten. Laat niemand stelen wat ik veertig jaar voor je heb opgebouwd. Gebruik elke cent als het nodig is. Laat ze spijt krijgen van de dag dat ze besloten zich met mijn vrouw te bemoeien.
Ik vond Carols visitekaartje en belde meteen.
Advocatenkantoor Peterson.
« Dit is Sylvia Hartley. Ik geloof dat mijn man, Robert, heeft geregeld dat u hulp krijgt. »
« Mevrouw Hartley, ik wacht al twee jaar op uw telefoontje. Kunt u vandaag langskomen? »
« Hoe snel? »
« Wat zeg je nu? »
Het kantoor van Carol Peterson leek totaal niet op het benauwde advocatenkantoor dat ik had verwacht – modern, licht, met familiefoto’s verspreid over de rechtenstudies. Ze was jonger dan ik had verwacht, misschien vijftig, met een scherpe blik en een handdruk die noten kon kraken.
« Sylvia, ga zitten. Robert zei al dat deze dag zou kunnen komen. »
« Welke dag? »
« De dag dat iemand je probeerde te dwingen een verklaring van afstand te tekenen. » Ze spreidde documenten uit op haar bureau – trustdocumenten, beleggingsgegevens, juridische beschermingen waar ik nooit van had durven dromen. « Je man was ongelooflijk vooruitziend. Hij voorspelde dat iemand je binnen twee jaar na zijn dood zou benaderen – waarschijnlijk via familiebanden – om controle te krijgen over wat zij als bescheiden vermogen beschouwden. »
« Maar dat zijn ze niet. »
« Nee, dat zijn ze niet. Drieëndertig miljoen, volledig beschermd door een onherroepelijk trustfonds. Jij hebt alles onder controle, maar niemand anders heeft er toegang toe. »
« Zelfs als ze op de een of andere manier een volmacht hebben gekregen? »
« Zelfs als je Marcus’ papieren hebt ondertekend. Robert heeft die speciaal ontworpen om je te beschermen tegen precies dit soort manipulatie. »
Ik leunde achterover en had het gevoel dat ik mijn leven voor het eerst in twee jaar helder zag. « Dus Marcus mag nergens aan komen. »
« Marcus mag geen cent aanraken. Maar belangrijker nog, je hebt nu de middelen om ervoor te zorgen dat hij het nooit meer doet. »
« Wat bedoel je? »
Carol glimlachte met iets dat bijna roofzuchtig leek. « Ik bedoel, we zullen hem zo volledig vernietigen dat hij de rest van zijn leven andere roofdieren zal waarschuwen voor de gevaren van het onderschatten van weduwen. »
« Hoe? »
« Strafrechtelijke aanklachten wegens poging tot fraude. Civiele rechtszaken voor schadevergoeding. We zullen elke financiële transactie die hij de afgelopen vijf jaar heeft gedaan, onderzoeken. »
« Is dit legaal? »
« Volkomen legaal. Als iemand je probeert op te lichten, zoeken we uit waar hun geld vandaan komt, waar het naartoe is gegaan en wie ze nog meer geld schuldig zijn. We leggen hun hele operatie bloot. »
« Actie? »
« O ja. Mensen zoals Marcus werken niet alleen. Er is een heel netwerk van mensen dat zich op oudere slachtoffers richt. We vinden ze allemaal. »
Ik dacht aan Emma – aan haar tranen toen ze over Marcus’ schulden sprak, hoe zorgvuldig hij ons beiden had gemanipuleerd.
« Wat gebeurt er met het huwelijk van mijn dochter? »
« Het is aan Emma. Maar ze neemt deze beslissing op basis van alle informatie, niet op basis van leugens en manipulatie. En het geld blijft geheim totdat jij anders beslist. Het mooie van Roberts plan is dat je kunt leven zoals je bent – of je kunt morgen een jacht kopen. Jij mag kiezen. »
Ik pakte de trustdocumenten bij elkaar en had het gevoel dat ik een bliksemschicht in handen had. « Wanneer beginnen we ons te verdedigen? »
« We zijn al begonnen. Vanaf het moment dat je mijn kantoor binnenkwam, werd Marcus Thornfield het doelwit, niet de jager. »
Rijdend naar huis kon ik niet stoppen met denken aan Roberts brief. Hij wist dat dit zou gebeuren. Hij had zich erop voorbereid. Hij had me bewapend voor een oorlog waarvan ik niet eens wist dat die eraan kwam. Maar belangrijker nog, hij had me toestemming gegeven om te winnen.
Die avond belde Emma. « Mam, Marcus lijkt ergens erg overstuur over. Hij wil me niet vertellen wat er tijdens jullie vergadering is gebeurd. »
« We hadden een fascinerend gesprek over zijn plannen voor mijn toekomst. »
« Welke plannen? »
« Zo’n gesprek dat ervan uitgaat dat ik te dom ben om mezelf te verdedigen. »
« Mam, hij probeert me gewoon te helpen. »
« Schatje, er zijn dingen die je niet weet over je man. Dingen over ons gezin – financiën – die je niet weet. Morgen denk ik dat het tijd is dat je de waarheid leert kennen. »
« Welke waarheid? »
« De waarheid over wat je vader me echt heeft nagelaten – en de waarheid over wat ik iedereen zal aandoen die het probeert te stelen. »
De stilte aan de andere kant van de lijn was oorverdovend.
« Mam, je maakt me bang. »
« Mooi zo. Het is tijd dat iemand in dit gezin eens flink de schrik van zijn leven krijgt. »
Toen Emma ophing, zat ik in de keuken met Roberts brief in mijn hand, denkend aan de drieëndertig miljoen dollar en de oorlog die zou volgen.
