Op een gegeven moment vertrok zijn gezicht een beetje. « Nou, ik heb ruime ervaring in het bedrijfsleven. »
« In welke branche? »
« Investeringsbeheer. Voornamelijk. »
« Voor welk bedrijf? »
« Ik ben nu zelfstandige. Voorheen heb ik diverse functies in de financiële dienstverlening bekleed. »
Diverse functies. Wat heerlijk vaag.
« Hoe lang adviseer je senioren al over financiële beslissingen? »
« Ik zou het niet echt advies noemen. Eerder… beschermingsplanning. »
« En aan hoeveel senioren heb je bescherming geboden? »
« Meerdere. Gezinnen die begeleiding nodig hadden. »
« De begeleiding waar ze om vroegen, of de begeleiding die jij dacht dat ze nodig hadden? »
Er viel een stilte in de kamer, alleen verbroken door het tikken van de klok van mijn oma.
« Sylvia, ik denk dat er een misverstand is over mijn bedoelingen. »
« Oh, ik begrijp je bedoelingen volkomen – en je methoden. Ik ben gewoon benieuwd wat je methoden zijn. »
« Mijn methoden? »
« Om kwetsbare doelwitten te identificeren. Om hun vertrouwen te winnen. Om hen ervan te overtuigen hun rechten op te geven. »
« Ik zou nooit… »
« Nooit wat, Marcus? Nooit oudere weduwen aanvallen? Nooit hen manipuleren met valse bezorgdheid? Nooit hen hun onafhankelijkheid ontnemen onder het mom van bescherming? »
Zijn masker barstte als oude verf.
« Je doet serieuze beschuldigingen. »
« Ik doe serieuze observaties over een serieuze roofdier die een serieuze fout heeft gemaakt. »
« Welke fout? »
Ik glimlachte, en kanaliseerde elk greintje staal dat Robert ooit in me had gezien. « Ervan uitgaande dat ik gewoon weer zo’n hulpeloze weduwe ben. »
« Sylvia, ik denk dat je in de war bent. »
« Ik ben helemaal niet in de war. Ik weet precies wat je probeert te doen. De vraag is: weet jij wat ik ga doen? »
« Waar heb je het over? »
« Ik heb het over het feit dat ik dit gesprek heb opgenomen. Ik heb het over de privédetective die je activiteiten heeft vastgelegd. Ik heb het over de advocaat die de aanklacht voorbereidt. »
Zijn hele gezicht betrok, alsof iemand de stekker eruit had getrokken.
« Je kunt niets bewijzen. »
« Ik kan alles bewijzen – je financiële problemen, je schulden, je patroon van het aanvallen van oudere vrouwen. Alles. »
« Dat is onmogelijk. »
« Echt? Vertel eens, Marcus, hoeveel gokschulden heb je? »
Hij verstijfde. « Hoe weet je dat? »
« Ik weet alles van je, inclusief het feit dat je niet mijn eerste bewonderaar bent. »
« Wat bedoel je? »
« Ik bedoel, je bent niet de eerste charmante jongeman die heeft geprobeerd me mijn fortuin af te nemen. Het verschil is dat ik deze keer voorbereid was. »
« Hoe voorbereid? »
Ik stond op en mijn stem daalde tot een gefluister dat glas kon snijden. « Klaar om iedereen te vernietigen die probeert te stelen wat mijn man veertig jaar lang heeft opgebouwd. »
« Je begrijpt het niet. Ik ben wanhopig. Ik heb… »
« Je moet nu weggaan voordat ik de politie bel. »
« Sylvia, alsjeblieft. We kunnen wel iets regelen. »
« Het enige wat we controleren is of je vrijwillig vertrekt of geboeid. »
Marcus pakte met trillende handen de papieren bij elkaar, zijn zorgvuldig opgestelde plan stortte in als een kaartenhuis in een orkaan.
« Dit is nog niet voorbij. »
« Ja, » zei ik, denkend aan Roberts geheimen die in de kelder lagen te wachten. « Ja, meneer. »
Nadat hij weg was, schonk ik mezelf een glas Roberts beste wijn in en ging in de stille keuken zitten. Morgen zou ik naar de kelder gaan en die oude kluis openen. Morgen zou ik precies ontdekken welk wapen mijn man me heeft nagelaten. Vanavond zou ik de paniek in Marcus Thornfields ogen koesteren als hij besefte dat hij de verkeerde weduwe had uitgekozen. Sommige roofdieren beseffen te laat dat de prooi soms grotere tanden heeft dan de jager.
Donderdagochtend stond ik bovenaan de keldertrap met Roberts sleutel in mijn handen, mijn hart bonzend van verwachting en angst. Twee jaar lang had ik dit moment vermeden, te verloren in verdriet om de geheimen die mijn man had achtergelaten onder ogen te zien. Marcus Thornfield had me zojuist de perfecte reden gegeven om mijn terughoudendheid te overwinnen.
De kelder rook naar oude papieren en Roberts parfum, en de geur hing nog steeds op de kleren die in de hoek hingen. Het bureau was precies zoals hij het had achtergelaten: kruiswoordpuzzels, koffiematjes, de leesbril die hij veertig jaar had gedragen. De kluis was verborgen achter een paneel dat ik eerder niet had opgemerkt, gecamoufleerd zodat het leek op een stuk betonnen muur. Robert was altijd slimmer geweest dan hij liet blijken.
Binnen vond ik documenten die mijn handen deden trillen: bankafschriften met rekeningen waarvan ik nog nooit had gehoord, beleggingsgegevens van tientallen jaren, juridische documenten die trusts en effecten oprichtten waarvan ik het bestaan niet eens wist. En helemaal onderaan een brief in Roberts vertrouwde handschrift die alles veranderde.
Mijn liefste Sylvia, als je dit leest, betekent het dat ik er niet meer ben en dat iemand misbruik probeert te maken van je gulle hart. Het spijt me dat ik je nooit over het geld heb verteld. Drieëndertig miljoen dollar, goed beveiligd en helemaal van jou. Ik leefde sober zodat we rijk konden sterven, en ik heb onze rijkdom verborgen zodat
