Ik deed alles wat ik kon voor mijn man, maar hij leek altijd ontevreden. Op een dag werd ik wakker en hoorde ik de stem van mijn man in de gang, vergezeld door die van een vrouw. « Hoe kon hij dit doen? », dacht ik. En dat was de druppel.
Ik werk als projectmanager bij een bank en ons laatste project was het meest uitdagend van allemaal. Ik kwam vaak laat thuis en werkte soms in het weekend.
Maar werk is slechts één onderdeel van mijn drukke leven. Ik heb een huis en een man om voor te zorgen, en mijn lieve man is niet meer zo charmant als vroeger. Hij helpt niet in het huishouden, kookt niet en doet zelden boodschappen. Ik ben verantwoordelijk voor bijna alles.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexel
Aiden leek me niet te horen toen ik hem mijn problemen vertelde. We praatten over mijn nieuwe project en hoe druk ik het had. Op een dag kwam ik om negen uur ‘s avonds thuis en het eerste wat ik hoorde was: « Waar ben je geweest? »
« Ik had vandaag veel werk, ik had je gezegd dat ik laat thuis zou zijn… »
« Je hebt me niets verteld! »
« Ja, dat heb ik gedaan. Heel vaak. Dit is het project waar ik aan werk… »
Aiden onderbrak me. « Laat maar, Claire. Ik heb honger. Ga je nu koken of niet? » zegt hij, kijkend naar de voetbalwedstrijd.
« Ik denk dat er niets meer te eten is… We zullen het moeten kopen. »
« Ik wacht hier, jij kunt gaan winkelen, » zei hij, zonder zijn ogen van de tv af te wenden. Dus pakte ik mijn portemonnee en vertrok.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexel
Op weg naar de winkel was ik in gedachten verzonken. Aiden was vroeger aardig en zachtaardig; nu is hij een veeleisende man die vaak ontevreden is. Ik moet op eieren lopen als ik met hem communiceer.
« Waar bleef je zo lang? Ik heb honger! », zegt Aiden als ik thuiskom. Ik rende naar de keuken om het avondeten te maken. Hij at zwijgend en liep terug naar de tv, waardoor ik met een vieze keuken achterbleef.
Hij kan niet eens zelf afwassen? Dacht ik. Ik wilde niets zeggen, want ik was te moe om ruzie te maken. Dus ruimde ik alles op en ging naar bed.
De volgende ochtend had ik moeite met staan. Mijn neus zat verstopt, mijn keel deed pijn en mijn hoofd bonkte.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexel
« Je bent laat… Waar is het ontbijt? » Dat waren de eerste woorden die ik van Aiden hoorde in plaats van « Hoi. »
Ik wurmde me onder een warme douche en liep naar de keuken om ontbijt te maken. Aiden stond op het punt te vertrekken en zei: « Vergeet het maar, je bent te langzaam. » « Ik kom te laat, » zei hij, terwijl hij de deur achter zich dichtsloeg.
