“Samantha, je kwam onverwacht in mijn leven en veranderde alles,” zei hij. “Ik beloof er voor je te zijn, je dromen te steunen en de partner te zijn die je verdient. Mijn hart behoort voor altijd en volledig aan jou.”
Ik geloofde hem op dat moment. Wat Eleanors plannen ook waren, Jasons liefde leek oprecht.
Na de ceremonie, tijdens onze eerste dans, flapte ik er bijna mijn geheim uit. De last ervan drukte me tegen mijn borst, terwijl Jason me stevig vasthield.
‘Ik heb je iets belangrijks te vertellen,’ begon ik.
‘Wat is er?’ vroeg hij, met een warme en aandachtige blik in zijn ogen.
Voordat ik verder kon praten, kondigde de dj aan dat het tijd was voor de vader-dochterdans. Omdat mijn vader jaren geleden was overleden, nam mijn oom zijn plaats in. Het moment voor een bekentenis was voorbij.
Tijdens de receptie merkte ik dat Eleanor intensief in gesprek was met verschillende gasten, waaronder een aantal van mijn collega’s die geen idee hadden dat ik de eigenaar was van het bedrijf waar zij werkten. Ze leek stukje bij beetje informatie te verzamelen.
Tijdens het aansnijden van de taart klinkte Eleanor met haar glas om de aandacht te trekken.
“Ik wil graag een toast uitbrengen op dit prachtige paar,” kondigde ze aan. “Op Jason en Samantha – moge jullie huwelijk jullie beiden de zekerheid en voorspoed brengen die jullie verdienen, en moge jullie altijd jullie rijkdom gelijk delen, zoals ware partners betaamt.”
Verschillende gasten wisselden verwarde blikken uit vanwege de vreemde nadruk in haar toespraak. Jason bewoog zich ongemakkelijk naast me.
Toen het feest ten einde liep, kwam Eleanor weer naar ons toe, dit keer met een map vol documenten.
‘Een huwelijksgeschenk,’ legde ze uit, terwijl ze het aan Jason overhandigde. ‘Gewoon wat papierwerk, zodat jullie morgen alles kunnen bespreken. Niets dat niet kan wachten tot de huwelijksnacht.’
Jason nam de map aan met een ondoorgrondelijke uitdrukking op zijn gezicht.
“Dankjewel, mam.”
Later, toen we ons klaarmaakten om naar het resort te vertrekken, lukte het me om nog wat tijd alleen met Jason door te brengen.
‘Je moeder lijkt erg geïnteresseerd in onze financiën,’ merkte ik voorzichtig op.
Jason zuchtte.
“Ze had het erg moeilijk toen papa wegging. Daardoor is ze geobsedeerd geraakt door financiële zekerheid. Maak je geen zorgen. Ik zal met haar praten.”
‘Beloof me één ding,’ zei ik, terwijl ik zijn handen vastpakte. ‘Beloof me dat wat er ook gebeurt, welke beslissingen we ook nemen, ze van ons zullen zijn. Niet van je moeder.’
‘Ik beloof het,’ zei hij, terwijl hij me teder kuste. ‘Jij komt nu op de eerste plaats. Altijd.’
Ik wilde hem zo graag geloven.
We kwamen na 23:00 uur aan bij Lake View Resort, uitgeput maar gelukkig. Het huisje aan het meer dat ik had geboekt was rustiek maar comfortabel, met een stenen open haard en panoramische ramen met uitzicht op het water.
‘Het is perfect,’ zei Jason, terwijl hij me van achteren omarmde en we samen naar de maan keken die op het meer weerkaatste. ‘Alleen jij en ik.’
De nacht dat we ons huwelijk voltrokken, schoof ik alle gedachten aan geheimen, bedrijven en bemoeizuchtige schoonmoeders aan de kant. Gedurende die paar uur waren we gewoon Sam en Jason – twee verliefde mensen die samen een leven begonnen.
Was het maar zo dat dit gevoel langer duurde dan het ontbijt.
De volgende ochtend werden we laat wakker, het zonlicht stroomde door de ramen van de hut. Jason kuste me teder.
‘Goedemorgen, mevrouw Miller,’ mompelde hij in mijn haar.
‘Goedemorgen, echtgenoot,’ antwoordde ik, genietend van het moment.
We hadden twee avonden in het resort gepland voordat we weer terugkeerden naar het normale leven. Ik besloot Jason die avond, na een dag wandelen en ontspannen, over Harlo Technologies te vertellen. Het restaurant van het resort had een aparte eetzaal waar we ongestoord konden praten.
Na een rustig ontbijt op het terras van de blokhut trilde Jasons telefoon, wat aangaf dat hij een sms-bericht had ontvangen.
‘Het is mijn moeder,’ zei hij, terwijl hij fronsend naar het scherm keek. ‘Ze zegt dat er een probleem is met de waterleiding in mijn appartement. Overal water. Ze wil dat we meteen terugkomen.’
‘Kan het niet zelf?’ vroeg ik teleurgesteld. ‘Misschien een loodgieter bellen?’
‘Hij zegt dat de beheerder de huurder aanwezig wil hebben,’ legde Jason uit, terwijl hij al stond. ‘Sorry, Sam. We komen later terug.’
Er was iets vreemds aan die term, maar ik kon het potentiële financiële risico niet ontkennen.
We pakten snel onze spullen in en checkten uit, met de belofte ‘s avonds terug te komen.
De terugreis naar de stad duurde veertig minuten. Toen ik Jasons appartementencomplex naderde, zag ik niets ongewoons. Geen hulpvoertuigen, geen tekenen van overstroming.
‘Dat is vreemd,’ merkte ik op. ‘Je zou denken dat er iets zou gebeuren bij zo’n ernstige hydraulische storing.’
Jason parkeerde zijn auto en keek nog eens op zijn telefoon.
“Mama zegt dat ze boven wacht. Misschien hebben ze het lek al gerepareerd.”
Op het moment dat we het appartement binnenstapten, wist ik dat iemand ons manipuleerde.
Er was geen waterschade.
In plaats daarvan zat Eleanor stijfjes op de bank naast een kalende man met een aktentas. Vlakbij stond een jongere vrouw met een notarisstempel zichtbaar op de tafel.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik, terwijl ik van de een naar de ander keek. ‘Waar zit de hydraulische storing?’
‘Mijn excuses voor die kleine leugen,’ zei Eleanor, zonder ook maar een spoor van spijt te tonen. ‘Maar het is eigenlijk een ander soort noodsituatie – een financiële – die onmiddellijke aandacht vereist.’
De kale man stond op en stak zijn hand uit.
“Curtis Dawson. Advocaat. Aangenaam kennis te maken, mevrouw Miller.”
Ik pakte zijn hand niet vast.
“Waar gaat het over?”
De aangename sfeer die Eleanor creëerde, verdween als sneeuw voor de zon.
“Het gaat om eerlijkheid en het huwelijk, Samantha. Of moet ik zeggen… mevrouw de CEO van Harlo Technologies.”
Het bloed stolde me in de aderen.
Jasons gezicht toonde eerst schok, daarna verwarring.
‘Waar heb je het over, mam?’ vroeg hij.
Eleanor glimlachte even.
“Je vrouw heeft geheimen, Jason. Grote geheimen. Ze is niet zomaar een beleggingsmanager. Ze is eigenaar van een bedrijf met een waarde van miljoenen dollars. Vijfentwintig miljoen, zeshonderdduizend dollar, om precies te zijn.”
Ze draaide zich naar me toe, haar ogen straalden van triomf.
“Dacht je soms dat ik er niet achter zou komen? Dat ik mijn zoon zou laten trouwen met iemand met verborgen bezittingen? Ik heb de dag na jullie verloving een privédetective ingeschakeld.”
Ik had het gevoel alsof de kamer onder me kantelde.
Ik keek naar Jason en probeerde in te schatten of hij van deze hinderlaag afwist.
‘Is het waar?’ vroeg hij me met een ondoorgrondelijke uitdrukking op zijn gezicht.
Voordat ik kon reageren, ging Eleanor verder.
“Meneer Dawson heeft de benodigde documenten opgesteld om een deel van het eigendom van Harlo Technologies over te dragen aan Jason, zoals gebruikelijk is voor echtparen. Mevrouw Bradley,” gebaarde ze naar de jongere vrouw, “is de notaris die de handtekeningen zal bekrachtigen. Nu jullie wettelijk getrouwd zijn, is het tijd om de bezittingen op de juiste manier samen te voegen.”
Ze gebaarde naar de stapel papieren op de salontafel.
“Eindelijk heb ik mijn stem gevonden.”
“Heb jij dit allemaal in scène gezet? Een vals alarm om me met juridische documenten aan te vallen? En je verwacht dat ik zomaar een contract met het bedrijf teken?”
‘Niet het hele bedrijf,’ onderbrak Curtis Dawson vlotjes. ‘Slechts vijftig procent eigendom, wat gebruikelijk is bij gezamenlijke bezittingen.’
‘Hier is niets standaards aan,’ zei ik, mijn verbazing maakte plaats voor woede. ‘Zo werkt de verdeling van huwelijksgoederen hier in ieder geval niet.’
Ik keek naar Jason, wiens gezicht zichtbaar bleek was geworden.
‘Wist je dit?’
Hij aarzelde zo lang dat mijn hart brak.
“Ik wist dat mijn moeder zich zorgen maakte over je financiën,” gaf hij toe. “Ze zei dat ze had ontdekt dat je meer bezittingen had dan je had opgegeven, maar ik wist niets van die bijeenkomst. Niet helemaal.”
‘Niet helemaal,’ herhaalde ik vol ongeloof. ‘Wat bedoel je daarmee?’
Eleanor onderbrak haar.
“Jason en ik hebben het gehad over het belang van financiële transparantie na het huwelijk. Hij was het ermee eens dat je je bezittingen met hem moet delen.”
‘Is dat waar?’ vroeg ik, terwijl ik Jason recht in de ogen keek.
Hij streek met zijn hand door zijn haar, duidelijk ongemakkelijk.
“Mijn moeder zei dat het vreemd was dat je zo geheimzinnig deed over je baan. Ze dacht dat je misschien spaargeld had waar je het niet over had. Ik was het ermee eens dat we open moesten zijn over onze financiën, maar ik heb hier nooit om gevraagd.” Hij gebaarde naar de documenten.
‘Maar jullie hebben het er toch over gehad,’ zei ik onbewogen. ‘Jij en je moeder hebben het gehad over de toegang tot mijn geld.’
‘Zo zit het niet,’ protesteerde Jason zwakjes.
Eleanor stond op, ongeduldig over onze woordenwisseling.
“Genoeg drama. De waarheid is dat je voor je bruiloft een aanzienlijk vermogen verborgen hebt gehouden. Nu is het tijd om die blunder recht te zetten.”
Ze pakte een pen en gaf die aan mij.
“Onderteken de papieren, Samantha. Dat is het beste voor iedereen.”
Ik lachte zonder humor.
‘Het beste voor iedereen, of het beste voor jou, Eleanor?’
‘Voor de familie,’ benadrukte ze. ‘Jason verdient het om veilig te zijn na alles wat hij heeft meegemaakt.’
‘En u denkt dat het overnemen van de helft van mijn bedrijf me die zekerheid zal geven?’ vroeg ik, met een gevaarlijk kalme stem. ‘Het bedrijf dat mijn grootvader vanuit het niets heeft opgebouwd en aan mij heeft toevertrouwd.’
‘Technisch gezien,’ onderbrak Curtis Dawson, ‘zouden deze documenten Jason 25 procent geven en 25 procent aan een familiestichting die zowel Jason als Eleanor ten goede zou komen als…’
‘Genoeg,’ onderbrak ik haar, me tot Eleanor wendend. ‘Je wilt de helft van mijn bedrijf in handen krijgen. Laten we duidelijk zijn over wat hier aan de hand is.’
Toen viel Eleanors masker helemaal af.
‘Je bent het aan deze familie verschuldigd,’ snauwde ze. ‘Denk je echt dat ik mijn zoon zou laten trouwen met iemand die er met miljoenen vandoor kan gaan en hem met niets achterlaat? Teken de papieren.’
De notaris, mevrouw Bradley, keek steeds bezorgder.
‘Misschien moet ik een andere keer terugkomen,’ opperde ze, terwijl ze naar haar badge greep.
‘Blijf daar,’ beval Eleanor. ‘We lossen dit vandaag nog op.’
Ik haalde diep adem en concentreerde me. Mijn grootvader had me voorbereid op confrontaties in het bedrijfsleven door me te leren kalm te blijven wanneer anderen de controle verliezen.
