« Ik wilde weten of ze bij haar wekelijkse bridgemeeting zou zijn. Jack werkte thuis en leek zowel opgelucht als bezorgd om me te zien.
Amanda, ik ben zo blij dat je terug bent. We moeten praten. Jazeker, » stemde ik in, terwijl ik me comfortabel aan de keukentafel nestelde. « Maar eerst moet ik iets weten. Wist je van het plan van je moeder om mijn auto te verkopen? Natuurlijk niet, » riep hij uit, oprecht geschokt kijkend. « Ik zou het nooit toestaan. Jij ook niet? » vroeg ik zachtjes.
Je hebt haar alle grenzen laten overschrijden. Je hebt haar elke keer verdedigd als ze respectloos tegenover mij of mijn bezittingen stond. » Hij ging zwaar zitten, zijn schouders opgetrokken. « Ik weet dat ik ertussenin zat. Ze is gewoon mijn moeder, en ze is alleen sinds papa is overleden. Ze bedoelt het goed. Goede bedoelingen rechtvaardigen geen schadelijke daden, » zei ik.
En na drie jaar huwelijk verwachtte ik dat jij prioriteit zou hebben, niet een ongemak dat opgelost moest worden tussen de eisen van je moeder door. Jack wreef vermoeid over zijn gezicht. « Ze vertelde me dat je van plan was te vertrekken zodra ik een baan had gevonden. Dat je geld verstopte. Dat je het niet leuk vond om hier te wonen? Ik staarde hem aan, en jij geloofde haar zonder het me zelfs maar rechtstreeks te vragen. »
Ik wilde geen conflict veroorzaken, gaf hij toe. Dus liet je het etteren. Ik schudde mijn hoofd, teleurgesteld maar niet verrast. « Jack, heb je je ooit afgevraagd waarom je moeder vond dat ze het recht had om mijn auto te verkopen? Omdat je haar keer op keer hebt laten zien dat er geen consequenties zijn voor het overschrijden van haar bevoegdheden. »
Terwijl Jack deze zaak analyseerde, ging ik naar Patricia’s kantoor, op zoek naar bewijs dat mijn zaak zou kunnen staven. In de onderste la van haar bureau, gedeeltelijk verborgen onder huishoudelijke dossiers, vond ik haar dagboek. Ik aarzelde slechts een moment voordat ik het opende. Normaal gesproken zou ik nooit iemands privacy op die manier schenden, maar deze keer waren dit geen normale omstandigheden.
De aantekeningen van de afgelopen maand bevestigden mijn vermoedens. 3 april. Dit lelijke ding in mijn garage moet weg. Jay wil het niet aannemen, dus ik moet er zelf voor zorgen. Ik vond de koperskaart die ik op de toonbank had achtergelaten. We bellen morgen. 10 april. De koper is pas geïnteresseerd als hij met de papieren komt. Een andere aanpak is nodig.
Deze auto neemt ruimte in beslag. Ik heb hem nodig voor zomerse tuinbenodigdheden. 15 april. Ik ontmoette Roger bij de supermarkt. Hij restaureert oude auto’s. Ik noemde De Cobra in het voorbijgaan. Hij leek erg geïnteresseerd. Ik nodigde hem uit om er eens naar te komen kijken. De meest belastende aantekening was van slechts twee dagen voor de veiling. 28 april. Roger komt morgen als hij op zijn werk is. Ik heb hem verteld dat het $15.000 contant was, zoals het er nu voor staat.
Jay heeft een sollicitatiegesprek. Hij is ook niet thuis. Ze zullen er wel mee moeten dealen als het allemaal voorbij is. Het is beter om vergeving te vragen dan toestemming bij dat soort dingen. Ik fotografeerde die pagina’s, mijn handen trilden van woede. Dit was geen misverstand of een goedbedoelde vergissing. Dit was berekende, opzettelijke diefstal.
Toen ik Jack de dagboekaantekeningen liet zien, brokkelden de laatste restjes van zijn verdediging af. « Ik had geen idee dat hij zoiets zou doen, » fluisterde hij. « Ik wist dat hij in staat was tot zelfbeheersing, maar dit is een misdaad. » « Ja, » stemde ik eenvoudig in. Dat klopt. Toen Jack eindelijk begreep hoe zijn moeder zich werkelijk gedroeg, vonden we Rogers adres dankzij de Contactgegevens die Patricia had bewaard.
Mijn advocaat raadde me af hem ermee te confronteren, maar toen ik van een vriend in de autowereld hoorde dat Roger dat weekend een Cobra-motor aan een dealer in Chicago wilde verkopen, wist ik dat de tijd begon te dringen. Jack stond erop me naar Rogers werkplaats te vergezellen en nam Travis mee voor juridische bijstand.
We arriveerden en troffen de Cobra in stukken aan, de prachtige carrosserie los van het chassis en de interieuronderdelen lukraak in een hoek opgestapeld. Roger was aanvankelijk vijandig en beweerde dat hij een legitieme aankoop had gedaan, maar zijn houding veranderde toen Travis documenten presenteerde die het eigendom en de waarde van de auto bevestigden, evenals bewijs van Patricia’s weigering om hem te verkopen.
« Ik wist het niet, » zei Roger, terwijl hij met zijn hand door zijn dunner wordende haar streek. « De oude vrouw leek geloofwaardig. Ze had de sleutels en nieuwe informatie over de auto. Heeft ze je de registratie laten zien? » vroeg Travis. « Nou, nee, maar ze had iets wat op documenten leek in een map, en ze zei dat haar zoon en schoondochter iets praktisch wilden kopen. »
Travis knikte. « Dat is het probleem, meneer Daniels. Ze deed zich voor als iemand met gezag dat ze niet bezat, en u hebt verzuimd haar eigendom te verifiëren via de standaardkanalen, zoals het controleren van de registratie van het voertuig. » De realiteit van zijn juridische consequenties was duidelijk af te lezen van Rogers gezicht.
Wat nu? Na twee uur gespannen onderhandelen bereikten we een akkoord. Rog
