Hij moest alle Cobra-onderdelen die hij nog had, teruggeven, inclusief de map met het echtheidscertificaat en het horloge van mijn vader uit de verborgen voorraad. In ruil daarvoor moest ik hem compenseren voor de 15.000 die hij aan Patricia had betaald, plus 2.000 voor zijn inspanningen.
Hij zou ook een gedetailleerde inventarisatie maken van alle onderdelen die al verkocht of aangepast waren en niet meer te repareren waren, waarvoor we een schadevergoeding van Patricia zouden eisen. Het was geen perfecte oplossing, maar beter dan ik had durven hopen. De Cobra kon mogelijk gerestaureerd worden, maar zou nooit meer hetzelfde zijn. Belangrijker nog, ik kreeg het horloge van mijn vader terug en de documentatie die de herkomst en waarde van de auto aantoonde.
Ter voorbereiding op de confrontatie met Patricia en het overleggen van bewijs van haar opzettelijke daden, raadpleegde ik de therapeut die Sophia aanraadde om gezonde grenzen te stellen. « Dokter, het gaat niet alleen om de auto, » merkte Evelyn Chin op. « U heeft te maken met een patroon van gebrek aan respect dat al jaren wordt gekoesterd. »
Elke oplossing moet de diepere dynamiek van de relatie aanpakken, niet alleen het actuele probleem. Met haar begeleiding bereidde ik me voor op wat waarschijnlijk het moeilijkste gesprek van mijn leven was. Ik ordende al het bewijs chronologisch, schetste een duidelijk overzicht van de consequenties en beoefende assertiviteit in het geval van ontkenningen of emotionele manipulatie. Denk er maar eens over na, Dr. Chin.
Chin adviseerde: « Mensen die nooit consequenties voor hun gedrag hebben ondervonden, reageren vaak met meer manipulatie wanneer er eindelijk grenzen worden gesteld. Concentreer je op de feiten en je ononderhandelbare eisen. » Toen Patricia terugkwam van de bridgeclub en Jack, Travis en mij aan de keukentafel zag zitten, terwijl de gedemonteerde cobra-onderdelen teruggebracht werden naar de garage, was ik voorbereid op een gevecht. Maar ik was niet voorbereid op hoe zelfverzekerd ik me zou voelen als ik eindelijk mijn zin kreeg.
Patricia’s eerste reactie bij binnenkomst in de keuken was verbazing, maar die maakte al snel plaats voor defensieve vijandigheid toen ze Travis in zijn werkkleding zag. « Wat is er aan de hand? » vroeg ze, terwijl ze haar tas neerzette. « Wie is deze man? » « Ga alsjeblieft zitten, mam, » zei Jack, zijn stem krachtiger dan ik hem ooit tegen haar had horen praten.
« Dit is Travis Coleman, Amanda’s advocaat. We moeten een serieus gesprek hebben over de auto die je zonder toestemming hebt verkocht. » Patricia kneep haar ogen tot spleetjes. « Ik heb geen advocaat nodig om te bespreken of ik jullie beiden een plezier heb gedaan. Het was geen plezier, Patricia, » zei ik kalm. « Het was een ongeoorloofde verkoop van onroerend goed, en we hebben bewijs dat het gepland was. »
Travis opende zijn aktetas en vouwde de documenten methodisch open. « Mevrouw Blake, ik vertegenwoordig Amanda in deze zaak. » We hebben uitgebreide documentatie die zowel het eigendom als de waarde van de auto die u hebt verkocht bevestigt, evenals bewijs dat u wist dat u niet bevoegd was om hem te verkopen. Patricia snoof, maar ging tegenover ons zitten. « Dat is absurd. Het was een oude auto die ruimte in beslag nam in mijn garage. »
Het was een Shelby Cobra uit 1967, ter waarde van ongeveer $ 300.000. Ik corrigeerde mezelf en schoof de professionele taxatie over de tafel. « Het is de officiële taxatie van Marcus Jefferson, hoofdjurylid van de Midwest Classic Car Association. En dit, » voegde Jack eraan toe, terwijl ze haar dagboekaantekeningen naast de taxatie legde, « bewijst dat u dit opzettelijk gepland hebt, wetende dat we niet thuis zouden zijn, wetende dat u geen toestemming had. » Patricia’s gezicht verbleekte licht toen ze haar eigen handschrift herkende. « U hebt mijn persoonlijke bezittingen doorzocht? Hoe durft u? Hoe durft u. »
Mij? » « U hebt mijn auto van $ 300.000 zonder toestemming voor $ 15.000 verkocht en u maakt zich zorgen over uw privacy? » onderbrak Travis hem gladjes. « Mevrouw Blake, het bewijs toont duidelijk aan dat dit geen misverstand was. U hebt uw voornemen vastgelegd om eigendommen te verkopen waarvan u wist dat ze niet van u waren. Dat is volgens de wet van Michigan diefstal. »
« Ik probeerde u beiden alleen maar financieel te helpen, » hield Patricia vol, terwijl ze zich met een gepijnigde blik naar Jack omdraaide. « U weet dat ik u nooit pijn zou doen. Hou op, mam, » zei Jack vermoeid. « Ik heb je dagboek gelezen. Je dacht niet aan ons. Je wilde van de auto af omdat hij je dwarszat, niet omdat je wilde helpen. »
Ik spreidde de foto’s van de inmiddels gedemonteerde Cobra uit. Dit waren de overblijfselen van 18 maanden restauratie. Dit waren de overblijfselen van mijn eerbetoon aan mijn vader. Dit is wat jouw hulp heeft bereikt. » Voor het eerst flitste er een vlaag van onzekerheid over Patricia’s gezicht.
Hoe had ik moeten weten dat het waardevol was? Je had het me moeten vertellen. Ik heb het je zo vaak verteld. Je wilde niet luisteren, zei ik. En zelfs als het waardeloos was, was het niet van jou om te verkopen. Het was van mij. « Wat wil je van me? » vroeg Patricia, terwijl haar defensieve houding begon te verbrokkelen toen de realiteit tot haar doordrong. Travis presenteerde professioneel onze voorwaarden.
Een financiële compensatie gelijk aan de volledige waarde van de auto vóór de verkoop.
