Dat wil zeggen, zijn ontslagvergoeding was minimaal en mijn bedrijf kampte met een seizoensgebonden terugval. Na drie maanden van slinkende spaargelden en oplopende rekeningen, stelde Jack voor om tijdelijk bij Patricia in te trekken, die sinds de dood van haar man vijf jaar eerder een ruim huis met vier slaapkamers bezat.
Het is maar voor een paar maanden, beloofde hij. Totdat ik iets concreets vond en onze spaargelden weer opbouwde. Ik stemde met tegenzin in, wetende dat het financieel gezond was, maar bang voor de constante controle. Wat de beslissing draaglijk maakte, was wat er twee dagen voor de verhuizing gebeurde. Meneer…
Caldwell, een oudere buurman, vertelde dat hij de schuur van zijn overleden broer aan het opruimen was. Hij vond wat oude auto-onderdelen en misschien een chassis waaraan hij had gesleuteld. Waarschijnlijk schroot, maar ik nodig u uit om het te bekijken voordat ik de sloop bel. Het bleken de verwaarloosde resten te zijn van een Shelby Cobra uit 1967. De carrosserie was beschadigd, de motor was vastgelopen en jaren van stof en knaagdiernesten hadden hun tol geëist, maar het chassisnummer bevestigde de authenticiteit ervan.
Mijn hart stond bijna stil toen ik het controleerde. « Hoeveel? » vroeg ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven. Meneer Caldwell haalde zijn schouders op. « Als je hem kunt laten wegslepen en ik bespaar je de kosten van de sloop, dan is hij van jou. Mijn broer zei altijd dat hij hem zou repareren. Hij heeft het nooit gedaan. De volgende dag regelde ik dat hij naar Patricia’s huis werd vervoerd en legde Jack uit dat dit niet zomaar een auto was die gerestaureerd moest worden.
Dit was een projectauto, mijn ultieme eerbetoon aan mijn vader. Patricia’s afkeuring was onmiddellijk en onwrikbaar. « Breng je dit tetanusgevaar mee naar mijn terrein? » vroeg ze, terwijl ze walgend haar neus optrok toen de dieplader de Cobra naar haar enorme garage bracht. « Hij is extreem zeldzaam, » legde ik uit.
« Ze worden na restauratie voor honderdduizenden verkocht, » snoof ze. « Als je dat gelooft, dan heb ik ook een brug te koop. » De volgende 18 maanden besteedde ik elk vrij moment en elke dollar aan de restauratie van de Cobra. Ik documenteerde nauwgezet elke stap, verifieerde de authenticiteit van originele onderdelen en zocht waar nodig naar tijdcorrecte vervangingen.
Het proces was therapeutisch. Met elk gerestaureerd stuk voelde ik me dichterbij tegen mijn vader. Jack toonde aanvankelijk interesse, maar naarmate het project vorderde, nam hij steeds meer afstand, net als zijn moeder, die zich zorgen maakte over het geld dat in de berg verdween. Patricia’s opmerkingen werden dagelijkse kost. Zou het niet beter zijn om je tijd te besteden aan het zoeken naar een echte baan? Deze garage ruikt naar een tankstation vanwege dat ding.
Geen wonder dat je je nog geen eigen huis kunt veroorloven. Ik ben gestopt met haar uit te leggen hoeveel deze auto waard was. Sommige mensen begrijpen nooit het verschil tussen een uitgave en een investering, tussen schroot en een schat in wording. Ik knikte gewoon en ging door met werken, terwijl ik de dromen van mijn vader langzaam onder de zon zag uitkomen. Met mijn eigen handen.
Drie weken voor het ongeluk voltooide ik de restauratie. De Cobra glansde in zijn originele Guardsman Blue met witte Wimbledon-strepen. De 427 kubieke inch V8-motor spinde perfect. Het lederen interieur was onberispelijk en alle meters, schakelaars en emblemen waren correct voor die tijd.
Ik maakte er zijn eerste echte rit mee bij zonsopgang, voordat Patricia wakker kon worden. en commentaar. Terwijl de zon opkwam boven de velden van Michigan, voelde ik mijn vader op de voorstoel zitten, zijn goedkeurende glimlach weerspiegeld in de achteruitkijkspiegel. Ik gunde mezelf een traantje voordat ik me concentreerde op de weg voor me. De Cobra was geen gewone auto. Er was 18 maanden noeste arbeid aan voorafgegaan. Het was de onvervulde droom van mijn vader.
Het was het bewijs dat sommige dingen, met de juiste zorg en toewijding, van de rand van de afgrond konden worden hersteld. En dat zou snel gebeuren. Het doelwit van een verraad dat ik nooit had verwacht. Onder Patricia’s dak wonen was een oefening in zelfbeheersing. Elke ochtend begon met haar commentaar op mijn ontbijtkeuzes, werkkleding of dagelijkse planning.
Geen detail was te triviaal voor haar kritiek. Vrouwen in mijn tijd droegen een vleugje lippenstift, zelfs elke dag, merkte ze op een ochtend op terwijl ik me klaarmaakte voor een klantgesprek. « Ik breng het grootste deel van de dag in de auto door, Patricia. » Lippenstift is niet praktisch, » antwoordde ik, terwijl ik luchtig bleef en in gedachten de dagen aftelde tot Jack een vaste baan had gevonden.
Toen ik die avond terugkwam, ontdekte ik dat ze mijn garderobe had gereorganiseerd volgens haar kleurcodesysteem, waarbij ze een aantal van mijn onaantrekkelijke werkoverhemden had weggegooid. Jacks reactie toen ik mijn frustratie uitte, was voorspelbaar. Mam probeerde Amanda gewoon te helpen. Ze bedoelde het niet kwaad. Het was zijn mantra geworden, zo vaak herhaald dat het alle betekenis verloor.
Toen Patricia mijn speciale carburateurafstelgereedschap weggooide, omdat ze het garage-rommel vond, kocht Jack nieuwe voor me in plaats van de grensoverschrijding aan te pakken. Toen ze me bekritiseerde omdat ik te veel kookte,
