Troost vinden in haar aanwezigheid.
De auto belichaamde alles wat Patricia niet kon aanraken of controleren: mijn vaardigheden, mijn band met mijn vader, mijn onafhankelijkheid. Na twee maanden afwezigheid bezocht ik een lokale autoshow, deels om de Cobra te showen en deels om te genieten van een dagje vrij van Patricia’s constante toezicht. « De auto trok de hele dag publiek en liefhebbers verwonderden zich over de kwaliteit van de restauratie en de zeldzaamheid van de auto.
« Je ziet niet vaak zulke authentieke Cobra’s, » merkte een van de juryleden op, terwijl hij de motorruimte inspecteerde. « De meeste zijn replica’s of zwaar aangepaste exemplaren. Ze zijn van museumkwaliteit. De Cobra won de Best in Show en Most Authentic Restoration, wat een bewijs is van de talloze uren die ik erin heb gestoken. Belangrijker nog, een privéverzamelaar benaderde me met een cheque van $ 280.000. « Ik doe er nog eens $20.000 bij als hij volgend weekend geleverd kan worden, » zei hij, zonder zijn ogen van de glimmende lak van de auto af te wenden. Ik sloeg beleefd af, maar bewaarde zijn visitekaartje.
Het bod bevestigde wat ik al wist. De Cobra was niet alleen sentimenteel; het was ook een aanzienlijke financiële aanwinst. Toen ik Jack die avond dit nieuws vertelde, werden zijn ogen even groot, maar toen werden ze donkerder, omdat hij de invloed van zijn moeder zag. « Misschien moeten we het overwegen, » suggereerde hij. « Het zou onze woonsituatie meteen oplossen. »
Het gaat niet om het geld, legde ik voor de honderdste keer uit. Het gaat om mijn vader, om het vakmanschap, om de conservering. Patricia, die dit vanuit de keukendeur hoorde, deed geen enkele poging haar ogen te verbergen. « Spelen met haar speelgoed in plaats van zich te concentreren op echte verantwoordelijkheden, » mompelde ze zachtjes, luid genoeg om door mij gehoord te worden.
Later die week ving ik haar gesprek met Jack op in de woonkamer. « Jackson, je moet de uitgaven van je vrouw in de hand houden. Je hebt zoveel geld in die auto gestoken, terwijl je al een aanbetaling voor een huis had kunnen doen. Dat is geen partnerschap. Dat is egoïsme. »
Jacks antwoord was onverstaanbaar, maar zijn stilzwijgen tijdens het eten vertelde me dat hij me niet verdedigde. De spanningen in huis liepen op, waardoor ik langer in de garage moest blijven, waar ik af en toe reparaties liet uitvoeren en de Cobra vaker alleen in Patricia’s garage liet staan dan ik had gewild. Mijn angst nam toe toen ik op een avond terugkwam en een verse kras op het passagiersportier van de Cobra ontdekte.
Patricia legde uit dat het een ongeluk was geweest toen ze haar SUV parkeerde. « Dit soort dingen gebeuren in gedeelde ruimtes », zei ze, terwijl ze afwijzend met haar hand wuifde. « Het is maar een auto. » Die avond installeerde ik een beveiligingscamera in de garage, verstopt tussen het oude gereedschap van mijn vader op een hoge plank. Ik vertelde het Jack of Patricia niet. Iets diep van binnen zei me dat ik die beveiliging voor mezelf moest houden.
De avond voor het incident bereikten de spanningen tijdens het eten een kookpunt toen Patricia opnieuw de kwestie van de garageruimte ter sprake bracht. Deze auto nam Jacks parkeerplaats in beslag. Ze klaagde. De winter kwam eraan, en hij had niet… om ijs te schrapen terwijl dit verzamelobject veilig stond.
« Ik betaal extra huur, speciaal voor deze garageplek, » herinnerde ik haar eraan, terwijl ik mijn vork neerlegde om mijn kalmte te bewaren. « We hebben deze voorwaarden afgesproken toen we hier kwamen wonen. Nou ja, contracten kunnen worden gewijzigd als dingen niet voor iedereen geschikt zijn, » antwoordde ze liefjes, terwijl ze zich naar Jack omdraaide. « Vind je niet, schat? » Voordat Jack met zijn gebruikelijke vreedzame clichés kon reageren, stond ik op.
« Laat het duidelijk zijn, » zei ik, terwijl ik Patricia recht aankeek. « Niemand raakt mijn auto aan. Niemand raakt mijn auto aan. Niemand neemt beslissingen over mijn auto behalve ik. » Is dat duidelijk? De stilte die volgde was broos. Patricia’s glimlach bereikte haar ogen niet eens. « Natuurlijk, schat. » Er is geen reden voor drama. » Later die avond beloofde Jack met zijn moeder te praten over het respecteren van grenzen. « Hij komt er wel uit, » verzekerde hij me.
« Hij heeft gewoon tijd nodig om te wennen aan het delen van ruimte. » Ik knikte, geloofde hem niet, maar was te moe om ertegenin te gaan. Terwijl ik in slaap viel, overspoelde een gevoel van onzekerheid me, alsof er iets onomkeerbaars stond te gebeuren. Ik wuifde het weg als stressgerelateerde paranoia.
De volgende ochtend nam ik afscheid van Jack en reed naar mijn werk, me er totaal niet van bewust dat ik wegreed van alles wat ik had opgebouwd, en het weerloos achterliet in de handen van de enige persoon die er geen waarde in zag. Mijn ochtend in de garage begon zoals elke andere – ik ververste de olie in mijn klassieke Thunderbird en loste vervolgens een elektrisch probleem op in mijn vintage Corvette.
Rond 11:00 uur trilde mijn telefoon met een sms van een onbekend nummer over die extra onderdelen voor de Cobra die je noemde. Wanneer kan ik ze ophalen? Ik staarde naar het bericht, mijn ontzetting langzaam wegtrekkend. Ik had niemand over de extra onderdelen verteld. Ik had geen componenten verkocht.
