Het is moeilijk. Hij leerde me evalueren, aanpassen en handelen. « Repareer wat kapot is, » fluisterde ik tegen mijn spiegelbeeld. Toen pakte ik mijn telefoon en draaide Rogers nummer. Roger nam op na de vierde keer overgaan, zijn stem voorzichtig terwijl ik mezelf voorstelde.
Luister, vrouw, ik heb deze auto gekocht van de eigenaar. Ze had de sleutels en alles. Ze zei dat haar zoon en schoondochter hem verkochten voor iets praktisch. « Ze is mijn schoonmoeder, niet de eigenaar, » legde ik uit, terwijl ik probeerde kalm te blijven. « Ze mocht de auto niet verkopen. »
Hij staat op mijn naam geregistreerd en ik heb alle eigendomspapieren. » Een moment stilte. Nou, ik ben al begonnen met demonteren. Alleen al de motor is meer waard dan ik ervoor betaald heb. Mijn maag draaide zich om. Na demontage blijkt het een echte Cobra te zijn. In onberispelijke staat is hij $300.000 waard. » Zijn lach weerspiegelde Patricia’s eerdere ongeloof.
Niets ten nadele van mij, maar als hij zoveel waard was, zou je hem niet in je garage laten staan en zou een oude dame hem niet voor $15.000 verkopen. Ik kan de waarde ervan bewijzen. Ik stond erop. Ik heb kopieën van de authenticiteitsdocumenten, foto’s van de restauratie en zelfs de originele verkoopfactuur uit 1967. Kijk, ik heb contant betaald, de bon gekregen en de auto is al gedeeltelijk gedemonteerd.
Mijn excuses voor het misverstand, maar zo gaat dat in het bedrijfsleven. Hij hing op. Ik greep de gootsteen vast en voelde een groeiende misselijkheid. Hij was al begonnen mijn minutieus gerestaureerde meesterwerk te vernietigen. Elke minuut betekende meer schade, meer kapotte stukken, meer waardevermindering. De voordeur ging open en dicht. Jacks stem riep: « Mam, Amanda, ik ben vroeg thuis.
Geweldig nieuws over het sollicitatiegesprek. » Ik kwam uit de badkamer en zag Jacks uitdrukking veranderen van opgetogenheid naar ontzetting toen hij van de trotse glimlach van mijn moeder naar mijn betraande gezicht keek. « Wat is er gebeurd? » vroeg hij. Patricia sprak voordat ik dat kon doen. « Ik heb het ruimteprobleem in je auto opgelost en wat geld in je zak gestopt. $15.000 voor dat oude ding dat de garage in beslag neemt.
Nu kun je iets verstandigs kopen. » Jacks ogen werden groot. « Je hebt Amanda’s Cobra verkocht zonder te vragen. Het was een verrassing, » zei Patricia defensief. « Ik dacht dat jullie er allebei blij mee zouden zijn. Hij stond daar maar. » Jack, zei ik met een nauwelijks hoorbare fluistering. « Je moeder heeft een auto van $300.000 verkocht voor $15.000 zonder toestemming.
Zonder overleg met een van ons beiden. $300? » Jack zweeg even en keek me verward aan. « Dat kan niet waar zijn. Je hebt nooit gezegd dat het zoveel waard was. Ik vertel het jullie allebei al maanden. Een verzamelaar op een autoshow bood $280.000. Ik heb je het aanbod laten zien. Jack, maat. Ik dacht dat het gewoon een dwaasheid van een liefhebber was. Ik dacht niet dat het zo zou zijn. Het was een geloofwaardige taxatie. » Patricia snoof. Dat was het niet.
Geen roest is zoveel geld waard. Amanda overdrijft om verspilde tijd en geld te rechtvaardigen. Ik pakte mijn telefoon, mijn handen trilden van woede en spijt. « Hier, » zei ik, terwijl ik Jack de foto’s van de autoshow, de taxatie van de keurmeester en de officiële aanbiedingsbrief met de verzamelaarslicentie duidelijk zichtbaar liet zien. « Hier is het bewijs. » Jack zakte in zijn stoel.
De kleur verdween uit zijn gezicht. « Mam, wat heb je gedaan? » Patricia’s zelfvertrouwen verdween voor het eerst. Ik hielp jullie beiden financieel. Hoe had ik dat moeten weten? vroeg ik, sprekend Onpartijdig. Respectvol voor het feit dat het niet van jou was om te verkopen. Luisterend terwijl ik jullie beiden vertelde hoeveel het waard was. Jack pakte mijn hand. « We komen er wel uit. » Misschien kunnen we hem terugkopen. »
De koper is hem al aan het demonteren, zei ik, terwijl ik me losmaakte van zijn aanraking. En zelfs als we hem terugkregen, zou je moeder je alle papieren uitdelen die de waarde en herkomst ervan bewezen. We zouden kunnen sparen voor een andere auto om te restaureren, opperde Jack elke week. De suggestie was zo vergezocht dat ik moest lachen.
Een scherp geluid waar Jack en Patricia van terugdeinsden. Wéér een projectauto? herhaalde ik ongelovig. Het was niet zomaar een projectauto. Het was een zeldzame, authentieke Shelby Cobra uit 1967 die ik 18 maanden had gerestaureerd tot de fabrieksstaat. Het was de droom van mijn vader, die ik pas na zijn dood heb waargemaakt. Het was iets ter waarde van $300.000, dat je moeder net had weggegeven voor de prijs van een tweedehands Honda.
Nu doe je wel heel dramatisch, wierp Patricia tegen. Was je maar eerlijk geweest over de vermeende waarde, in plaats van het geheim te houden, het geheim te houden. Ik verhief mijn stem, ondanks mijn pogingen om de situatie onder controle te houden. Ik won de Beste Auto-prijs op een nationale autoshow. Ik heb hem professioneel laten taxeren. Ik heb jullie beiden het bod van een betrouwbare verzamelaar laten zien. Ik had echt niet transparanter kunnen zijn.
Je had hem in een museum moeten zetten als hij zo waardevol was, » antwoordde Patricia, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. « Ik neem geen ruimte in beslag in mijn garage. Ik heb je extra huur betaald, speciaal voor die garageplek, » riep ik, en verloor uiteindelijk de strijd.
