Marcus rechtte zijn rug en trok zijn borst op. « Eigenlijk heb ik vorige week een baan gekregen. Goed betaald. Het komt wel goed. »
Opluchting overspoelde me. « Dat is fantastisch nieuws. Ik ben oprecht blij voor jullie allemaal. Het klinkt alsof alles perfect verloopt. »
Ze wisten niet wat ze ervan moesten denken. Ze hadden een gevecht verwacht, misschien wat gesmeek. In plaats daarvan was ik kalm. Dankbaar zelfs. Sandra glimlachte nog breder. « Eindelijk word je volwassen. Goed zo. »
De deur viel met een harde klap achter hen dicht. Geen gedag. Geen geluk. Alleen een dichtslaande deur.
Ik pakte mijn telefoon en belde een verhuisbedrijf. Twee uur later kwam er een vrachtwagen aanrijden. Het kostte me minder dan een uur om al mijn bezittingen in te laden. Alles paste in één kleine vrachtwagen.
Ik volgde hem in mijn auto, rechtstreeks naar mijn rustige, mooie nieuwe appartement. Eindelijk was ik vrij.
Het eerste wat ik deed toen ik daar aankwam? Ik blokkeerde hun nummers en annuleerde alle rekeningen die ik had betaald. Voor het eerst in jaren voelde ik rust.
Maanden verstreken. Ik kreeg promotie, mijn spaargeld groeide en ik begon zelfs met iemand te daten. Het leven was goed – echt goed.
Toen ging op een avond de deurbel. Ik keek door het kijkgaatje.
Ik kreeg een knoop in mijn maag.
Daar waren ze: mama, papa, Marcus en Sandra.
Ik opende de deur, maar nodigde hen niet binnen. « Hoe heb je mij gevonden? »
« Je vriendin Jessica heeft het ons verteld, » zei mama.
Sandra duwde me meteen mijn appartement in. « Mooie plek, » zei ze, terwijl ze rondkeek met duidelijke jaloezie. « Moet wel een fortuin kosten. » Stadsrondleidingen
« Wat wil je? » herhaalde ik.
« Nou, het punt is, » zei Marcus, « dat ik mijn baan weer kwijt ben. Twee maanden geleden. »
« En… we hebben problemen met de hypotheekbetalingen, » voegde papa toe.
Ik moest bijna lachen. « Laat me raden. Wil je dat ik weer voor je ga betalen? »
« We zijn familie, » zei mama wanhopig. « We moeten elkaar helpen. »
