« Elkaar helpen? » zei ik. « Wanneer precies heeft iemand van jullie mij geholpen? »
« We hebben erover nagedacht, » vervolgde mama, « en als ze beslag leggen op het huis… moeten we bij jou intrekken. »
Ik staarde haar aan. « Pardon? »
« Nou, waar zouden we anders heen moeten? » zei Sandra met die bekende zelfvoldaanheid. « We zijn familie. Je kunt ons niet zomaar in de steek laten. »
Toen begon ik te lachen. Een diepe, schaterlach die voortkwam uit puur ongeloof. « Denk je… denk je dat ik je hier laat intrekken? » zei ik toen ik eindelijk kon praten. « Nadat je mijn spullen op het gazon had gegooid en me had verteld dat ik in een kelder moest wonen? »
« Dat was anders », zei Marcus zwakjes.
« Je hebt gelijk, het was anders, » zei ik, mijn stem werd ijskoud. « Het was het moment waarop ik me realiseerde wat jullie allemaal van me vonden. Jullie waren niet dankbaar; jullie hadden er recht op. Dat is een verschil. »
Sandra’s gezicht vertrok van woede. « Weet je wat? Je bent een bittere, egoïstische vrouw die niet begrijpt wat familie betekent! »
« Je hebt gelijk, » zei ik, terwijl ik naar mijn deur liep en hem wijd opende. « Ik begrijp jouw versie van familie niet, waarin één persoon alles doet en in ruil daarvoor als vuil wordt behandeld. Ik wil dat jullie allemaal weggaan. Nu meteen. »
“Zoya, wacht-” begon Marcus.
« We hebben net gepraat, » onderbrak ik hem. « Het antwoord is nee. Op alles. Ik betaal je hypotheek niet. Ik laat je hier niet intrekken. Ik help jullie nergens mee, nooit meer. »
« Maar we zijn familie! » riep mama.
« Familie behandelt elkaar niet zoals jij mij behandelde, » zei ik. « Ga nu weg. »
Ze vertrokken, terwijl Sandra me beledigingen naar het hoofd slingerde terwijl ze door de gang liep. Ik deed de deur achter hen dicht en op slot.
Drie maanden later hoorde ik dat het huis in beslag was genomen. Mijn ouders waren verhuisd naar een kleiner appartement en Marcus en Sandra woonden weer bij haar ouders. Toen ik het hoorde, voelde ik niets – geen spijt, geen verdriet. Alleen maar pure opluchting.
Mijn leven ging verder. Ik begon eindelijk te begrijpen hoe echte, gezonde relaties eruit zagen. Af en toe vraag ik me af of mijn familie er wel eens over nadenkt hoe anders de dingen hadden kunnen lopen als ze me ook maar het minimale respect hadden getoond. Maar dan herinner ik mezelf eraan: ik ben veel beter af zonder hen.
Sommige mensen nemen alles aan wat je biedt en verwachten nog steeds meer. Voor hen is vriendelijkheid een zwakte, en vrijgevigheid iets waar ze recht op hebben. Ik ben klaar met geven aan mensen die geen vinger voor me uit zouden steken.
