Binnen twee weken waren de papieren getekend. Ik was officieel eigenaar. Ik had de sleutels in handen – maar ik had het mijn familie nog niet verteld. Nog niet.
Toen belde mijn baas, precies op het juiste moment, met een aanbod: een twee weken durende, volledig betaalde techconferentie in Seattle. De timing had niet beter gekund. Twee weken weg van de spanning in dat huis klonk als een zaligheid.
« Ik doe mee, » zei ik.
Toen ik mijn familie vertelde dat ik weg zou gaan, reageerden ze er nauwelijks op. Geen vragen, geen goede wensen. Alleen maar onverschilligheid. Ik heb ze niet gebeld terwijl ik weg was – en zij hebben mij ook nooit gebeld.
Maar toen ik landde en een taxi terug nam, voelde ik iets vreemds zodra we de oprit opreden. Mijn spullen – mijn kleren, boeken, alles – werden in zwarte vuilniszakken gestopt en op het gazon gedumpt.
Ik liep naar boven en klopte op de deur. Mijn hele familie was er: mama, papa, Marcus en Sandra.
« Wat is er aan de hand? » vroeg ik, terwijl ik naar de tassen wees.
Sandra stapte naar voren, met die zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht. « Terwijl je weg was, hebben we wat veranderingen doorgevoerd. De kinderen hadden meer ruimte nodig, dus je oude kamer is nu een speelkamer. »
Mama voegde eraan toe: « We hebben de kelder voor je opgeknapt. Het is echt niet meer zo erg. »
De kelder. Donker, muf en altijd muf ruikend.
Sandra, bijna stralend, zei: « Als je daar niet blij mee bent, mag je natuurlijk je eigen plek zoeken. Je bent tenslotte 29. »
Ik draaide me naar mijn ouders, wachtend – hopend – dat ze iets zouden zeggen. Wat dan ook. Maar ze zeiden niets. Niemand keek me zelfs maar aan.
En toen, tot mijn eigen verbazing, glimlachte ik. Een echte glimlach.
« Weet je wat? » zei ik opgewekt. « Je hebt helemaal gelijk, Sandra. Het is waarschijnlijk tijd dat ik een eigen huis krijg. Maar ik ben nieuwsgierig: hoe ga je de hypotheek betalen zonder mijn geld? »
