« Kun je de kinderen alsjeblieft wat rustiger houden tijdens mijn werkuren? » vroeg ik Marcus op een ochtend. Gezinsspelletjes
« Het zijn gewoon kinderen, » zei hij, zonder op te kijken van zijn telefoon. « Je begrijpt het niet, want je hebt geen telefoon. »
Het breekpunt kwam twee maanden later. Ik kwam terug van een boodschap en ontdekte dat mijn internet het niet deed. Ik ging de router controleren en ontdekte dat iemand de ethernetkabel met een schaar had doorgeknipt. De draad was netjes doormidden geknipt.
Ik was woedend. Ik stormde de trap af met de doorgeknipte draad in mijn hand. « Wie heeft dit gedaan? »
Sandra zat op de bank haar nagels te lakken. Ze keek naar het ijzerdraad en lachte. « O, dat. Tommy speelde met een schaar en is vast je kamer binnengekomen. Kinderen blijven kinderen. »
« Dit is niet grappig! » zei ik. « Ik heb morgen een deadline! »
« Misschien moet je je deur maar op slot doen als je je zo zorgen maakt over je kostbare computerapparatuur, » zei ze met een schouderophalen.
« Misschien moet je eens op je kind letten en hem leren geen andermans eigendommen te vernielen! », antwoordde ik.
Toen verdween Sandra’s nep-liefheid. « Waag het niet om me te vertellen hoe ik mijn kinderen moet opvoeden! Je hebt geen idee hoe het is om ouder te zijn. »
« Ik weet hoe het is om respect te hebben voor andermans spullen, » riep ik woedend.
Toen ik mijn ouders en Marcus uitlegde wat er gebeurd was, verwachtte ik dat ze me zouden steunen. In plaats daarvan kozen ze haar kant.
« Je bent te streng, Zoya, » zei papa. « Het is maar een draadje. Je kunt een nieuwe kopen. »
Ik kon niet geloven wat er gebeurde. Ik was degene die de rekeningen betaalde en iedereen een dak boven het hoofd hield – en op de een of andere manier stonden ze nog steeds aan haar kant. Daarna voelde het huis koud en onwelkom aan.
Toen kwam het moment waar ik op had gewacht: een flinke bonus viel binnen. Een van mijn programma’s was verkocht en ik kreeg er bijna $ 60.000 voor terug. Dat bracht mijn spaargeld op iets minder dan $ 240.000.
Ik werkte al stilletjes samen met een makelaar: Dave, een studievriend. Drie weken na die bonus belde hij me.
« Ik denk dat ik de ware heb gevonden, » zei hij. « Een appartement met twee slaapkamers in het centrum. Prachtig gebouw, ideaal voor werken op afstand. »
Hij had gelijk. Het was alles waar ik op gehoopt had: kamerhoge ramen, hardhouten vloeren en zelfs een apart kantoor. Halverwege de rondleiding hoefde ik niet meer te zien.
« Ik neem het wel », zei ik.
