Ik keek rond naar alle dozen en meubels. « Dus je blijft hier? »
« Even tijdelijk, » zei Marcus. « Tot ik iets nieuws vind. »
Sandra liep naar ons toe met een geveinsde, strakke glimlach. « We waarderen het enorm dat we hier mogen logeren. Natuurlijk moeten we wel wat aanpassingen doen. Jouw kamer zou perfect zijn voor de kinderen. Je kunt verhuizen naar het kleine kamertje aan het einde van de gang. »
« Ik ga mijn kamer niet uit, » zei ik vastberaden. « Ik werk vanuit huis. Ik heb mijn computer en goed internet nodig. »
Sandra’s glimlach verdween. « Nou, ik vind dat de behoeften van de kinderen voorop moeten staan. »
« En ik ben degene die de hypotheek en de rekeningen betaalt, » antwoordde ik.
Sandra sloeg haar armen over elkaar. « Nou, dat geeft je niet het recht om egoïstisch te zijn. We zijn familie. »
“Familie die nooit heeft gevraagd of ik gasten wilde”, antwoordde ik.
« Prima, » zei Sandra toen ik weigerde te wijken. « Hou je kostbare kamer. Maar verwacht niet dat we dankbaar zijn als je niet eens rekening kunt houden met familie in nood. »
Ik ging naar boven en deed de deur achter me dicht. Toen begon de nachtmerrie pas echt.
Het was nooit meer stil in huis. Marcus hing de hele dag op de bank en deed alsof hij op zoek was naar werk met telefoontjes die nergens toe leidden. Sandra liep rond alsof ze een soort redder in nood was, alsof we geluk hadden dat ze er was.
Maar het moeilijkste was om mijn werk af te krijgen. De kinderen bonkten constant op mijn deur en kwamen binnenvallen tijdens mijn videovergaderingen, waardoor ik mijn focus volledig kwijtraakte.
