Nadat de verhuizers mijn spullen hadden ingepakt, ging ik naar mijn verborgen appartement, een plek die ik al maanden in het geheim had voorbereid. Het was een kleine, knusse loft in hartje stad, met bakstenen muren, ramen en een uitzicht dat zelfs de donkerste dagen kon opvrolijken. Het was mijn oase, onaangetast door de chaos die er binnen mijn gezin heerste.
Toen ik me in mijn eerste huis vestigde, voelde ik een gevoel van vrijheid en de eerste keer dat ik niets had meegemaakt. Ik bracht mijn dagen door met werken op afstand, me concentrerend op mijn passie en nieuwe mensen ontmoetend. Ik was bezig een leven op te bouwen dat helemaal van mij was, zonder dat anderen me dicteerden hoe ik het moest leiden.
Maanden verstreken en mijn ouders spraken slechts sporadisch, met verantwoordelijke, beleefde en oppervlakkige gesprekken. Ze vroegen niet naar mijn nieuwe appartement of hoe ik me voelde, en ik kon niet vrijwillig naar deze informatie handelen. Ik slaagde erin mijn problemen op handen en voeten in de kelder te laten verschijnen. Maar niet om te consumeren.
Toen klopte er op een avond, slechts zes maanden nadat ik was verhuisd, iemand op mijn deur. Ik gluurde door mijn vizier en was verrast mijn familie in de gangen te zien zitten. Hun gezichtsuitdrukkingen vormden een schril contrast met de zelfconsumptie en zelfredzaamheid die de laatste keer dat ik ze zag op hun gezichten waren gegrift.
Ik deed de deur open en veinsde verbazing. « Mam, pap, Marcus, Sandra – wat brengt jullie hier? »
Sandra verscheen als eerste, haar stem miste de gebruikelijke bravoure. « We zitten in… financiële hulp. Marcus is het geld kwijt en de hypotheek is te hoog voor ons. »
Ik knikte, de ironie van de situatie bleef me bij. « Ik begrijp het. Dit klinkt moeilijk. »
