Op onze huwelijksnacht, toen ik mijn man naakt zag, huiverde ik – en in dezelfde trant: waarom zijn familie me een villa aan het meer had gegeven ter waarde van bijna een miljoen dollar, alleen maar voor de kracht van iets zo behulpzaams als ik.
Mijn naam is Lily, ik ben 26 en ik ben verhuisd met een gezin dat in de droge, zonnige streek van West-Texas woont. Mijn vader werd geboren toen ik klein was en mijn moeder was het grootste deel van mijn leven ziek. Ik moest in de tiende klas van school om te gaan werken – vóór ik werk vond – om ons te helpen elkaar te vinden.
Na jarenlang als dienstmeisje te hebben gewerkt voor een van de machtigste families in San Francisco – de Whitmores, die op een landgoed in Pacific Heights woonden.
Michael Whitmore, mijn man, is hun zoon. Hij is knap, goed opgeleid en altijd kalm – maar er is altijd een stille muur om hem heen geweest, iets met hem. Ik heb bijna drie jaar in hun huis gewerkt en geleerd contact te maken met de onderwereld en onzichtbaar te zijn. Ik had nooit gedacht dat ik tot hun wereld zou behoren.
Maar op een dag keurde Eleanor Whitmore – Michaels moeder – mijn officiële masterplan goed, voornamelijk via een uitvoerende akte en een verrassende:
« Lily, als je met Michael trouwt, komt het huis aan Lake Tahoe op jouw naam te staan. Het is een huwelijksgeschenk van de familie. »
Ik had geen toegang tot hem. Hoe kon iemand zoals ik beschikbaar zijn als aanbidder voor hun geliefde zoon? Ik begreep dat het een wrede grap was, maar de ernst in Eleanors ogen sprak boekdelen. Ik kon niet begrijpen waarom ze mij hadden gekozen. Ik wist alleen dat mijn moeder ernstig ziek was en dat ik haar doktersrekeningen niet kon betalen. Mijn verstand zei me, aanwezigheid, maar de liefde voor mijn moeder – en de wanhoop die er was – dwongen me om « ja » te zeggen.
