De bruiloft was extravagant en werd gehouden in het Fairmont Hotel in San Francisco. Ik zat naast Michael in een luchtige ruimte die onmogelijk waar kon zijn. Maar zijn uitdrukking was onbewogen, een openbaring die nog niet was onthuld. Die avond vulde het appartement zich met een bloemengeur. Michael stond tegenover me, gekleed in een fris wit overhemd, zijn gezicht perfect knap, hoewel doortrokken van verdriet. Toen ik dichterbij kwam, huiverde ik – en toen trof het me als een donderslag bij heldere hemel.
Michael was niet zoals andere mannen. Hij was geboren met een afwijking die hem ervan weerhield om in de traditionele zin legitiem te zijn. Plotseling viel alles op zijn plaats – de luxe villa, het onverwachte aanzoek, de overhaaste bruiloft. Ik was niet beschikbaar vanwege mijn waarde. Ik werd gekozen toen ze iemand nodig hadden als Michaels vrouw, iemand die niet bij deze regeling betrokken zou worden. Ik werd in de familie opgenomen voor de schijn.
Tranen welden op in mijn ogen – niet uit zelfmedelijden of medelijden. Michael zat stil en ik zei: « Het spijt me, Lily. Je wordt niet vervangen. Ik weet dat je veel hebt gegeven, maar mijn moeder…, reactievermogen, een shockwave-unit, en ze voelde. Ik kan niet tegen haar wil ingaan. »
In de zachtgele gloed van het bericht zag ik Michaels ogen glinsteren van de tranen. Op dat moment besefte ik dat er onder zijn gespannen uiterlijk een man schuilging die een stille pijn vanbinnen onthulde. Hij en ik, wat er gebeurde, waren niet heel verschillend – we waren allebei geschapen door omstandigheden die zich nooit hadden voorgedaan.
Tijdens onze tijd samen kreeg ons leven een buitengewoon ritme. Er was geen kritiek, zoals in typische huwelijken, maar vriendelijkheid, aandacht en rustig gezelschap. Michael behandelde me met oprechte zorg – hij begroette me elke ochtend hartelijk, ze namen me ‘s middags mee voor wandelingen langs Lake Tahoe en we aten ‘s avonds rustig samen. Hij zag me niet langer als de persoon die ik ooit was, maar als iemand aan zijn zijde. Deze gevoelige kwestie raakte me diep, en hoewel mijn hart begon te trillen, herinnerde mijn verstand me eraan: dit huwelijk was nooit bedoeld om conventioneel te zijn.
Op een dag hoorde ik mevrouw Eleanor bellen naar haar familie. Hij had een ernstige hartaandoening en had haar niet lang tegengehouden. Haar grootste angst was Michael alleen en onbekend achter te laten. Hij koos me niet vanwege een deal, maar omdat hij iets in me zag: iemand rustig, loyaal en bescheiden. Iemand die Michael niet de rug zou toekeren vanwege zijn aandoening.
Deze waarheid was schokkend. Ik dacht dat ik slechts een tijdelijke oplossing was – iemand die met het huis gekocht kon worden. Maar ik werd gekozen omdat ze me vertrouwde. Omdat ze wachtte op de vrouw bij wie Michael zou blijven, degene van wie ze hoopte dat ze nooit gevonden zou worden.
